Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie podatku od towarów i usług za kwiecień 2011 r.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Niezgoda (sprawozdawca) Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz WSA Grzegorz Wałejko Protokolant Referent stażysta Paweł Kobylarz po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 20 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi I. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za kwiecień 2011 r. oddala skargę.

Inne orzeczenia o symbolu:
6110 Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej
Uzasadnienie strona 1/11

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] kwietnia 2016r. Dyrektor Izby Skarbowej, dalej: "Dyrektor Izby Skarbowej", "organ odwoławczy", po rozpatrzeniu odwołania [...], dalej: "podatnik", "skarżący", utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w [...], dalej: "Naczelnik Urzędu Skarbowego", "organ pierwszej instancji", z dnia [...] lipca 2015r. określającą zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za kwiecień 2011r.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz akt sprawy wynika następujący stan sprawy. Przeprowadzona u podatnika kontrola podatkowa w zakresie prawidłowości rozliczeń z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych oraz z tytułu podatku od towarów i usług za lata 2010 - 2013 oraz postępowanie podatkowe w zakresie podatku od towarów i usług za kwiecień 2011r. doprowadziły do ustalenia, że podatnik w latach 2010-2014 dokonał sprzedaży następujących samochodów:

- [...] w dniu [...] listopada 2010r., za kwotę [...]zł. [...] został nabyty [...] marca 2010r. za cenę [...] ([...]);

- [...] w dniu [...] kwietnia 2011r., za kwotę [...]zł. [...] został nabyty [...] września 2010r. (pojazd powypadkowy) za cenę [...] ([...]);

- [...] w dniu [...] września 2011r., za kwotę [...]zł. [...] został nabyty [...] lutego 2011r. (uszkodzony silnik) za cenę [...] ([...]);

- [...] w dniu [...] czerwca 2012r., za kwotę [...]zł. [...] został nabyty [...] maja 2011r. (pojazd powypadkowy) za cenę [...] ([...]);

- [...] w dniu [...] lipca 2012r. za kwotę [...]zł. [...] został nabyty [...] czerwca 2011r. za cenę [...] USD ([...]);

- [...] w dniu [...] sierpnia 2013r., za kwotę [...]zł. [...] został nabyty [...] czerwca 2013 r. (pojazd powypadkowy) za cenę [...] ([...]);

- [...] w dniu [...] października 2013r., za kwotę [...]zł. [...] został nabyty [...] kwietnia 2013r. za cenę [...] ([...]);

- [...] w dniu [...] stycznia 2014r. za kwotę [...]zł. [...] został nabyty [...] października 2013r. (pojazd powypadkowy) za cenę [...] ([...]).

W ocenie organu pierwszej instancji chronologia czynności kupna-sprzedaży poszczególnych pojazdów wskazuje, że podatnik wykonywał je w sposób częstotliwy, zorganizowany, profesjonalny, ciągły, we własnym imieniu i na własny rachunek, a zatem prowadził działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011r., Nr 177, poz. 1054 z późn .zm.) - dalej: "ustawa o VAT", co z kolei spowodowało, że na mocy art. 15 ust. 1 tej ustawy stał się podatnikiem podatku od towarów i usług, przy czym ze względu na treść art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b), nie znajduje w stosunku do podatnika zwolnienie, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Organ podatkowy uzasadniał, że okres pomiędzy nabyciem, a sprzedażą poszczególnych samochodów był krótki, biorąc pod uwagę, że kupowane auta na ogół były uszkodzone, powypadkowe oraz wymagały nakładu pracy i czasu, aby doprowadzić je do takiego stanu technicznego, w którym ich sprzedaż przyniosłaby zyski. Samochody oferowane przez podatnika miały ceny z reguły kilkakrotnie wyższe przy sprzedaży, w stosunku do ceny zakupu, co oznacza, że nie zostały kupione do osobistego użytku właściciela, ale w celu ich dalszej odsprzedaży z zyskiem, a podatnik występował w charakterze handlowca, a nie pasjonata motoryzacji. Z tego względu organ pierwszej instancji nie dał wiary wyjaśnieniom skarżącego, że motywem jego działania było jedynie zamiłowanie do motoryzacji oraz chęć uczestnictwa w rajdach samochodowych.

Strona 1/11
Inne orzeczenia o symbolu:
6110 Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej