Drogi wewnętrzne określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /t.j. Dz.U. 2004 nr 204 poz. 2086/ korzystały z wyłączenia od opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. 2002 nr 9 poz. 84 ze zm./.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Błesiński Sędziowie Sędzia WSA Ryszard Maliszewski (spr.) Asesor WSA Wojciech Czajkowski Protokolant Anna Fic po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 18 stycznia 2007r. sprawy ze skargi S. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie: odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2005r. I. Uchyla zaskarżoną decyzję. II. Określa, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu.
Zaskarżoną decyzją z dnia 02.10.2006r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpatrzeniu odwołania S. L. od decyzji organu pierwszej instancji z dnia 03 lipca 2006r. Nr "[...]" w przedmiocie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Burmistrza Miasta M. z dnia 24 stycznia 2005r. w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości na 2005r. w kwocie 233,10 zł, utrzymał ją w mocy. Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynikało, że wnioskiem z dnia 9 września 2005r. S. L. zażądał stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Burmistrza M. w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości na 2005r. Powołując się na treść art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stwierdził, że wymierzenie podatku od nieruchomości za grunty wyłączone pod drogę nie znajduje podstawy prawnej. Podniósł, iż działka o Nr 625/3 jest wydzielonym geodezyjnie pasem gruntu przeznaczonym na drogę. Ustosunkowując się do podniesionych zarzutów organ podatkowy stwierdził, że znowelizowany ustawą z dnia 14 listopada 2003r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (obowiązujący od dnia 09.12.2003r.) stanowił, że wyłączono z zakresu opodatkowania podatkiem od nieruchomości pasy drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczaniem i obsługą ruchu. Wskazany wyżej przepis poszerzył zakres wyłączenia o kategorię dróg innych niż publiczne. W świetle zatem powyższego organ uznał, że drogę w potocznym tego słowa znaczeniu należy odróżnić od gruntu pod nią, gdyż droga to budowla w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Zaś przez budowlę drogi na gruncie należy rozumieć sytuację, w której poczynione zostały pewne prace związane z przygotowaniem nawierzchni np. utwardzenie, ułożenie urządzeń odwadniających, położenie odpowiedniej nawierzchni, natomiast grunt na którym nie ma budowli drogi, nie jest pasem drogowym, a zatem nie może korzystać z wyłączenia. Sam fakt oznaczenia w ewidencji gruntów i budynków jako droga (dr) w ocenie organu nie jest wystarczające do wyłączenia go z opodatkowania. Tego rodzaju grunt zdaniem organu bez posadowionej na nim budowli drogi winien być opodatkowany podatkiem od nieruchomości wg stawki dla gruntów tzw. pozostałych. Nadto powołując się na treść art. 1a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy stwierdzono, że dany grunt jako pas drogowy podlegałby wyłączeniu z opodatkowania w przypadku gdyby ustalono, że znajduje się na nim budowla drogi. W sytuacji gdy takiej budowli nie było, nawet gdy grunt jest jedynie ujeżdżony przez przejeżdżające pojazdy nie może być traktowany jako pas drogowy. Mając na uwadze powyższe stwierdzono, że decyzja wymiarowa w zakresie podatku od nieruchomości na rok 2005 nie została wydana z naruszeniem prawa o charakterze rażącym.
W skardze na opisaną decyzję S. L. wniósł o jej uchylenie oraz poprzedzającej ją decyzji Burmistrza M., zarzucając naruszenie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Zdaniem skarżącego organy podatkowe w sposób dowolny i nieuprawniony przywołują ustawę o drogach publicznych, gdyż w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych nie ma delegacji ustawowej do jej stosowania. Wskazał, że sporna działka nie jest drogą publiczną. Zaprzeczając twierdzeniom organu, iż na działce nie przeprowadzono żadnych prac związanych z przygotowaniem nawierzchni skarżący wyjaśnił, że na działce tej wykarczowano drzewa owocowe, zniwelowano skarpę od strony drogi publicznej i boczne nachylenie terenu, zaś położenie działki nie wymaga odwodnienia. Dodatkowo strona podniosła, że decyzją z dnia 03.10.2001r. postanowiono o przejęciu działki na własność gminy, którą następnie zmieniono decyzją z dnia 15.02.2002r. pozostawiając ją właścicielowi jako drogę wewnętrzną.