Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Łozowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Marta Wojciechowska Sędzia WSA Anna Wójcik Protokolant Starszy inspektor sądowy Maria Żymańczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi A. B. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne oddala skargę.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych, zaskarżoną decyzją z dnia 13.01.2017 r., po rozpatrzeniu wniosku A. B. (dalej jako strona, skarżąca, wnioskodawczyni, zobowiązana) o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy decyzję wydaną w I instancji z dnia 18.10.2016 r., odmawiającą stronie umorzenia należności z tytułu składek w łącznej kwocie 1.659,66 zł, w tym na ubezpieczenia społeczne za okres do kwietnia do czerwca 2016 r. w łącznej kwocie 1.659,66 zł, w tym z tytułu składek - 1.648,66 zł oraz odsetek za zwłokę naliczonych na dzień 19.08.2016 r. w wysokości 11,00 zł.
Rozstrzygnięcie powyższe zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Z akt sprawy wynika, że skarżąca zwróciła się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o umorzenie należności z tytułu składek ZUS w ramach pomocy de minimis. W uzasadnieniu podała, że w okresie od sierpnia 2012 r. do 29.07.2016 r. prowadziła jednoosobową działalność gospodarczą "A". W trakcie prawie czteroletniej działalności nigdy nie zalegała z płatnościami wobec ZUS, jednakże z uwagi na spadek sprzedaży prasy, rosnące koszty druku, wzrost kosztów prowadzenia działalności, jej sytuacja finansowa znacznie się pogorszyła, uniemożliwiając opłacenie składek na ubezpieczenie społeczne. Od zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej skarżąca jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku, pozostaje na utrzymaniu rodziców. Posiada zadłużenie wobec drukarni (ok. 6000 zł) oraz banku (ok. 10.000 zł).
W toku postępowania, celem ustalenia sytuacji życiowej i materialnej skarżącej, zgromadzono materiał dowodowy m. in. w postaci: wydruku historii z karty kredytowej z dnia 02-08-2016r.; wydruku z księgi przychodów za okres od 01-01-2016r. do 30-06-2016r.; kopii zeznania podatkowego (PIT - 36 oraz PIT/B) za 2015r.; formularza informacji przedstawianych przy ubieganiu się o pomoc de minimis; oświadczenia przedsiębiorcy o wielkości otrzymanej pomocy publicznej; oświadczenia przedsiębiorcy o nieotrzymaniu pomocy publicznej; oświadczenia o stanie rodzinnym i majątkowym oraz sytuacji materialnej osoby fizycznej nieprowadzącej pełnej księgowości.
Decyzją z dnia 18.10.2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił umorzenia przedmiotowej należności.
Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem i wnosząc o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżąca podniosła, że nie jest w stanie spłacić zobowiązań wobec ZUS, nie posiada zatrudnienia ani prawa do zasiłku, nie ma wartościowego majątku. Wskazała, że jako osoba nie posiadająca zatrudnienia i utrzymująca się dzięki pomocy rodziców spełnia kryterium ubóstwa, co stanowi przesłankę umorzenia należności.
Opisaną na wstępie decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych utrzymał w mocy decyzję z dnia 18.10.2016 r.
W ocenie Zakładu ponowna analiza zgromadzonego materiału dowodowego nie dawała podstaw do zmiany zakwestionowanej decyzji. Odwołując się do treści art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2016r. poz. 963 z późn. zm.) [dalej jako: usus], wskazał, że należności z tytułu składek mogą być umorzone tylko w przypadku ich całkowitej nieściągalności, która zachodzi w przypadkach opisanych w art. 28 ust. 3 usus. W przypadku skarżącej nie występuje przesłanka całkowitej nieściągalności, bowiem nie zostało jeszcze wszczęte postępowanie egzekucyjne dotyczące przedmiotowej należności. W związku z powyższym, nie jest możliwe jednoznaczne stwierdzenie, czy w wyniku prowadzenia postępowania nie odzyska się całości lub części zobowiązania składkowego. W przedmiotowej sprawie Zakład nie wykorzystał wszystkich dostępnych środków zmierzających do skutecznego wyegzekwowania należności, co przesądza o niedopuszczalności umorzenia należności z uwagi na brak zaistnienia obligatoryjnej przesłanki całkowitej nieściągalności. Brak zatem podstaw prawnych do umorzenia należności na podstawie art. 28 ust. 2 i 3 usus.