W kontekście poczynionych wyżej rozważań za bezpodstawne należy także uznać podniesione w skardze zarzuty naruszenia przepisów Konstytucji RP i prawa procesowego. W ocenie Sądu, organ nie naruszył konstytucyjnej zasady równości obywateli wobec prawa i przeprowadził postępowanie z uwzględnieniem zasad ogólnych postępowania podatkowego, nie uchybiając przy tym przepisom postępowania, w szczególności art. 120 i art. 121 § 1 O.p. Wbrew zarzutom skargi, organ odniósł się w zaskarżonej interpretacji do zawartego we wniosku stanowiska skarżącego, a także w poprawny i logiczny sposób wyjaśnił, dlaczego stanowisko wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku korekty kosztów nie zasługuje na uwzględnienie.
W kwestii zawartego w skardze żądania skarżącego o uznanie jego stanowiska za prawidłowe, dodatkowo wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), a także art. 3 § 1 P.p.s.a., sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej pod względem zgodności jej działania z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że Sąd ocenia kwestionowane rozstrzygnięcie organu pod kątem jego zgodności z obowiązującymi przepisami prawa materialnego i procesowego. W sytuacji, gdy Sąd uzna, że organ wydając dane rozstrzygnięcie uchybił przepisom prawa w stopniu rażącym, albo mającym lub mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, eliminuje taki akt z obrotu prawnego. Rolą sądu administracyjnego, zgodnie z przypisanymi mu kompetencjami, nie jest natomiast zastępowanie organów administracji i wydawanie merytorycznych rozstrzygnięć w sprawie, a zatem Sąd nie jest uprawniony do rozstrzygania sprawy zamiast organów administracyjnych, czy też do ingerowania w treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, przejmując w ten sposób ustawowe obowiązki organów administracji publicznej. Powyższe oznacza zatem, że nawet w sytuacji gdy Sąd uzna, że dane rozstrzygnięcie organu jest wadliwe w stopniu rażącym, albo mającym lub mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to wówczas ma możliwość wyłącznie wyeliminowania takiego aktu z obrotu prawnego.
Całkowicie ubocznie Sąd zauważa, że z urzędu jest mu znana sprawa o sygn. akt I SA/Po 220/13, w której WSA w Poznaniu wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2013 r. oddalił skargę tego samego skarżącego na interpretację indywidualną, w której organ zaprezentował podobny pogląd w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów.
Reasumując nie do zaakceptowania jest stanowisko, zgodnie z którym podatnik który zaprzestał używania składnika majątkowego dla celów działalności gospodarczej, a nadal używa ten składnik inna osoba (współmałżonek) dla innych celów niż działalność gospodarcza, byłby uprawniony do pozostawienia całości wydatków poniesionych na jego zakup w kosztach działalności gospodarczej, albowiem w rezultacie pozostawałby w daleko korzystniejszej sytuacji prawnopodatkowej niż podatnik nadal wykorzystujący dany składnik majątkowy dla celów działalności gospodarczej. Nieuzasadniony jest zatem zarzut skarżącego odnośnie naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 22 i art. 23 ust. 1 pkt 49 u.p.d.o.f. przez ich błędną interpretację.
Mając na uwadze całokształt wcześniej podniesionych okoliczności Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi i uznał, że zaskarżona interpretacja odpowiada prawu. W tym stanie rzeczy, działając na podstawie art. 151 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji wyroku.