Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Serafin-Kosowska /spr./ Sędziowie NSA Bożena Wieczorska NSA Jacek Surmacz Protokolant sek.sąd. T.Tochowicz po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2005r. na rozprawie- sprawy ze skargi K. Z. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] marca 2004r. Nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania z wniosku o wydanie zaświadczenia - oddala skargę -
I SA/Rz 137/04
Uzasadnienie
Pismem z dnia 10 stycznia 2003r. K. Z. zwróciła się do Urzędu Skarbowego z prośbą " o pilny kontakt w celu naniesionego przez urzędnika Urzędu Skarbowego bez mojej wiedzy i zgody na dokumencie "Umowy Spółki Cywilnej" zawartej 31.XII. 1992 r. okazanego w Urzędzie 5.09.2001r. celem uzyskania informacji kiedy A. Z. zarejestrował działalność spółki".
Odpowiedzi na powyższe pismo udzielił Zastępca Naczelnika Urzędu Skarbowego, który w piśmie z dnia 24 stycznia 2003r. poinformował K. Z., iż umowa spółki cywilnej z dnia 31 grudnia 1992r. pomiędzy A. Z., G. Z. i K. Z. została przedłożona w tym Urzędzie w dniu 4 stycznia 1993r. a uczyniona na niej w dniu 5 września 2001r. adnotacja o treści: " sprawa przedawniła się" z pieczęcią Urzędu jest skutkiem pomyłki pracownika Urzędu i wobec tego adnotację tę należy traktować jako anulowaną /w aktach sprawy zalega kserokopia przedmiotowej umowy spółki z odręczną adnotacją i pieczęcią Urzędu/.
Kolejnym pismem z dnia 10 grudnia 2003r. K. Z. zwróciła się do powyższego Urzędu o wskazanie osoby - przez podanie imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego- która dokonała przedmiotowej adnotacji czyli dokonała poświadczenia nieprawdy; nadto podała, że zaświadczenie takie jest jej niezbędne w celu przedłożenia go między innymi w Prokuraturze Rejonowej i w stosownym Sądzie.
Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2004r. nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił K. Z. wydania zaświadczenia "objętego wnioskiem zawartym w piśmie z dnia 10. 12.2003r." na podstawie art. 306"b" i 306 "c" Ordynacji podatkowej a w uzasadnieniu podał, że wnioskodawczyni - mimo stosownego wezwania - nie przedłożyła oryginału umowy spółki cywilnej z dnia 31 grudnia 1992r.
Po rozpoznaniu zażalenia K. Z. na powyższe postanowienie, Dyrektor Izby Skarbowej postanowieniem z dnia [...] marca 2004r. nr [...] uchyli l to postanowienie i umorzył postępowanie w sprawie.
Jako podstawę swojego rozstrzygnięcia organ II instancji powołał art. 233 § 1 pkt. 2 "a" w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej a w uzasadnieniu podał, że organ podatkowy może - na stosowne żądanie - wydać zaświadczenie tylko w zakresie swojej właściwości rzeczowej / art. 306"a" § 1 Ordynacji podatkowej/ a właściwość te odnośnie naczelników urzędów skarbowych regulują przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 1996r. o urzędach i izbach skarbowych / Dz.U. nr 106 poz. 489 z późn. zm./. Przepisy tej ustawy nie uprawniając naczelników urzędów skarbowych do ustalania czy dana osoba poświadczyła nieprawdę a do uzyskania zaświadczenia tej treści zmierzało żądanie K. Z. zawarte we wniosku z dnia 10 grudnia 2003r.; ustalenie w tym przedmiocie ma natomiast "charakter sprawy karnej" i należy do właściwości sądów powszechnych. Z powyższego względu postępowanie w niniejszej sprawie przed organem podatkowym było od początku bezprzedmiotowe i dlatego należało je umorzyć.
K. Z. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę na powyższe postanowienie organu II instancji i wniosła "o wydanie decyzji lub zaświadczenia podania imienia oraz nazwiska, stanowiska służbowego urzędnika publicznego US, który..... naniósł na dokumencie umowy spółki cywilnej informację nie polegającą na prawdzie, czyli dokonał poświadczenia nieprawdy art. 271 kk.".