Jak wyżej wskazano, przeprowadzone przez OLAF dochodzenie wykazało, że towar w rzeczywistości pochodzi z Chin, a nie z Malezji. Oznacza to, że świadectwa FORM A chociaż autentyczne, nie mogą stanowić dowodu na malezyjskie pochodzenie towarów. Powyższe ustalenia i wynikające z nich wnioski zostały opisane w decyzjach organów celnych. Nie jest zatem prawdziwy zarzut skargi, że organy celne bez żadnego uzasadnienia uznały za bardziej wiarygodny dowód przedstawiony przez urząd europejski, niż wystawiony przez organ państwowy Malezji. Przepis art.194 § 3 O.p. dopuszcza możliwość przeprowadzenia dowodu przeciwko dokumentom urzędowym i taki dowód został w niniejszej sprawie przeprowadzony, bowiem raport OLAF podważył treść świadectw FORM A. Natomiast wobec treści raportu OLAF nie został przedstawiony żaden przeciwdowód.
Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie pozostają podnoszone przez skarżącą okoliczności, że zamawiała towar od przedsiębiorstwa malezyjskiego i nie była importerem towarów z Chin, ani pośrednikiem w transporcie tych towarów. Charakter prawny zgłoszenia celnego jako oświadczenia wiedzy zaopatrzonego podpisem zgłaszającego sprawia, że zgłaszający jest odpowiedzialny za prawdziwość informacji zawartych w zgłoszeniu i autentyczność załączonych do niego dokumentów. Potwierdza to treść art. 199 rozporządzenia Komisji nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania WKC (Dz.U. UE L.93.253.1), zgodnie z którym złożenie w urzędzie celnym zgłoszenia podpisanego przez zgłaszającego lub przez jego przedstawiciela czyni go odpowiedzialnym, zgodnie z obowiązującymi przepisami, za prawdziwość informacji podanych w zgłoszeniu, autentyczność załączonych dokumentów oraz przestrzeganie wszelkich obowiązków odnoszących się do objęcia danych towarów odpowiednią procedurą. Jak wyżej wskazano, na zgłaszającym spoczywa ciężar wykazania, że podjął wszelkie niezbędne kroki zmierzające do upewnienia się, co do pochodzenia towaru, stopnia jego przetworzenia i rzetelności kontrahentów. Niewystarczające jest przekonanie Spółki, że skoro zamawiała towar od przedsiębiorstwa z Malezji, to uzasadnione jest założenie o malezyjskim pochodzeniu towaru. Organy celne nie zarzucają, że Spółka świadomie pośredniczyła w imporcie towarów z Chin, ale że nie podjęła wystarczających kroków w celu upewnienia się o pochodzeniu towarów, zwłaszcza w kontekście dotychczasowych transakcji importu tożsamych towarów z Chin i wobec wprowadzenia ceł antydumpingowych na przywóz tego rodzaju towarów z Chin.
Nietrafne są też podnoszone w skargach zarzuty naruszenia przepisów postępowania administracyjnego. Organy zebrały materiał dowodowy wystarczający do wydania decyzji, jego częścią jest raport OLAF i to on, a nie pisma Ministerstwa Finansów i Izby Celnej, stanowi główny dowód w sprawie. Mimo, że badanie danych ewidencji importowej i eksportowej w strefie wolnocłowej w port Klang zostało opisane w postaci arkusza kalkulacyjnego Excel, w formie tabeli, to prześledzenie drogi importowanych towarów wg raportu OLAF i analizy zawartej w uzasadnieniach decyzji obu instancji, nie nastręcza trudności. Ponadto Dyrektor Izby Celnej
, w zaskarżonych decyzjach odniósł się merytorycznie do wszystkich zarzutów odwołań, a uzasadnienia decyzji spełniają wymagania art.210 § 1 O.p.
W ocenie Sądu, brak było podstaw do wydania przez organ odwoławczy decyzji kasacyjnej, z powodu nie przetłumaczenia przez organ I instancji części dokumentu tj. załącznika w arkuszu kalkulacyjnym Excel. Dyrektor Izby Celnej uznał zasadność odwołania w tym zakresie i dokonał tłumaczenia tego dokumentu w postępowaniu odwoławczym, podzielając w całości ustalenia i wnioski zawarte w decyzjach organu I instancji. Stosownie do treści art.229 O.p., organ odwoławczy może przeprowadzić, na żądanie strony lub z urzędu, dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie. Tłumaczenie załącznika do raportu mieściło się w zakresie postępowania uzupełniającego.
Z uwagi na to, że nie było potrzeby przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości lub w znacznej części, brak było podstaw do uchylenia decyzji na podstawie art.233 § 2 O.p.
Biorąc powyższe pod uwagę, wobec niestwierdzenia naruszenia przepisów prawa materialnego, ani przepisów postępowania, Sąd orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a.