Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Tarnowska (spr.) Sędziowie WSA Elżbieta Lenart WSA Monika Nowicka Protokolant Joanna Pleszczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi J. H. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji oddala skargę.
Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] listopada 2008 r. po rozpatrzeniu wniosku J. H. o ponowne rozpoznanie sprawy rozstrzygniętej decyzją Ministra Infrastruktury z dnia [...] maja 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] maja 1998 r. nr [...] utrzymującej w mocy decyzję tego organu z dnia [...] stycznia 1998 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. z dnia [...] stycznia 1960 r. nr [...] o odmowie przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ulicy [...] i przy ulicy [...], ozn. nr hip. [...] - utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] maja 2008 r.
W uzasadnieniu decyzji Minister Infrastruktury podał, że Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, po rozpatrzeniu wniosku M. H. w sprawie stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. z dnia [...] stycznia 1960 r. nr [...] odmawiającej przyznania dotychczasowemu właścicielowi prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] dz. [...] oraz przy ul. [...] dz. [...] - decyzją z dnia [...] stycznia 1998 r. nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności tego orzeczenia. Po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia [...] maja 1998 r. nr [...] utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] stycznia 1998 r.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 5 września 2000 r. sygn. akt IV SA 1183/98 oddalił skargę J. H.
W dniu 10 grudnia 2007 r. do Ministerstwa Infrastruktury wpłynął wniosek J. H. o zmianę w trybie art. 154 § 1 kpa decyzji ostatecznej Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] maja 1998 r. nr [...] poprzez stwierdzenie nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. nr [...].
Decyzją z dnia [...] maja 2008 r. nr [...] Minister Infrastruktury odmówił zmiany decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] maja 1998 r.
Po rozpatrzeniu wniosku J. H. o ponowne rozpatrzenie sprawy, Minister Infrastruktury uzasadnieniu zaskarżonej decyzji stwierdził, że postępowanie prowadzone na podstawie art. 154 kpa jest postępowaniem nadzwyczajnym, którego przedmiotem nie jest merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, lecz przeprowadzenie weryfikacji wydanej już decyzji ostatecznej z jednego tylko punktu widzenia, a mianowicie, czy za zmianą (uchyleniem) przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony.
Art. 154 § 1 kpa ustanawia dwie przesłanki, które muszą wystąpić łącznie, żeby można było wzruszyć decyzję ostateczną. Decyzja nie tworzy praw nabytych dla żadnej ze stron postępowania, a ponadto za wzruszeniem decyzji muszą przemawiać względy interesu społecznego lub słusznego interesu strony. Możliwość wzruszenia decyzji uzależniona jest od wykazania, iż za wyeliminowaniem decyzji ostatecznej z obrotu prawnego przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony, a więc przesłanki niezależne od prawnej poprawności decyzji ostatecznej, której wniosek dotyczy (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 listopada 2000 r. sygn. akt III SAB91/99, publ. Gazeta Prawna 2005/48 str. 5). Wobec powyższego, zdaniem organu, zadaniem organu administracji jest przeprowadzenie kontroli wydanej decyzji ostatecznej, tj. zbadanie, czy za zmianą lub uchyleniem przemawia interes społeczny lub słuszny - a więc kwalifikowany interes strony. W sprawie niniejszej nie zachodzi słuszny interes społeczny ani słuszny interes strony. Samo określenie słuszny interes strony wskazuje, że chodzi o interes zgodny z prawem oraz z zasadami współżycia społecznego. Subiektywne poczucie przez stronę, że wydana przez organ decyzja jest dla niej krzywdząca nie może być traktowane jako słuszny interes strony w rozumieniu art. 154 § 1 kpa, a tym samym nie stanowi przesłanki wzruszenia decyzji. Nie można też uznać za słuszny interes strony jej dążenia do innej oceny przez organ tego samego stanu faktycznego sprawy, który był już przedmiotem rozpoznania przez ten organ w postępowaniu zakończonym ostateczną decyzją. Brak jest również podstaw do twierdzenia, że za uchyleniem decyzji ostatecznej przemawia słuszny interes społeczny. Interes społeczny w rozumieniu art. 154 kpa nie może sprowadzać się do naruszania przepisów prawa - skoro warunkiem dopuszczalności wzruszenia decyzji w tym trybie jest stwierdzenie, że stan prawny powstały wskutek uchylenia lub zmiany decyzji będzie zgodny z prawem.