Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Gabriela Nowak Sędziowie: WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska WSA Magdalena Durzyńska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi M. S. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2017 r., nr [...] w przedmiocie zawieszenia postępowania administracyjnego 1. uchyla zaskarżone postanowienie i postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...]; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz skarżącej M. S. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Na pisemny i jednoznaczny wniosek M. S. (dalej jako skarżąca) postanowieniem z dnia [...] stycznia 2017r. Wojewoda [...]. zawiesił wznowione [...] listopada 2016 r., z jej inicjatywy, postępowanie w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty za mienie pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
W wyniku zażalenia złożonego przez skarżącą zaskarżonym do tut. Sądu postanowieniem Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej jako minister/organ) działając na podstawie art. 138 § 1 pkt. 1 w zw. z art. 144 kpa utrzymał w mocy ww postanowienie. W uzasadnieniu minister podniósł, że skarżąca jako dysponentka postępowania złożyła wniosek o jego zawieszenie, a pozostałe strony nie wyraziły sprzeciwu w tym zakresie, zatem postanowienie o zawieszeniu postępowania odpowiada treści art. 98 § 1 kpa.
Skargę na postanowienie ministra złożyła M. S. podnosząc iż jest ono bardzo niesprawiedliwe wobec jej osoby. Skarżąca nie przedstawiła w skardze żadnych argumentów dotyczących zasadności bądź bezzasadności postanowienia o zawieszeniu postępowania a jedynie opisała swoje nastawienie do [...]. Wniosła o "sprawiedliwe i pozytywne potraktowanie sprawy oraz niepozwolenie na tryumf zła".
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.
Sąd zważył co następuje:
Jakkolwiek zaskarżone postanowienie ministra i poprzedzające je postanowienie wojewody z dnia [...] stycznia 2017r. co do zasady nie mogą być uznane za wadliwe, to jednak podlegają uchyleniu. Skarżąca istotnie wniosła o zawieszenie postępowania i jej wniosek w tym zakresie nie budzi wątpliwości. Jednak w kolejnych pismach skarżąca wyjaśniła, iż wnosi zażalenie na postanowienie o zawieszeniu postępowania, a następnie wniosła skargę na postanowienie ministra wydane w trybie art. 138 § 1 pkt. 1 kpa w zw. z art. 144 kpa. Powyższe oznacza, iż skarżąca w istocie cofnęła swój wniosek o zawieszenie postępowania (choć w żadnej mierze nie wynika to ani z zażalenia ani ze skargi). Niekonsekwencja skarżącej gdy chodzi o logiczną argumentację jej wniosków procesowych odpowiada konsekwencji w zaskarżaniu orzeczeń wydawanych na jej wyraźny wniosek. Ani zażalenie na postanowienie wojewody ani skarga skierowana do tut. Sądu - nie nadają się do analizy, pozostają bowiem w całkowitym oderwaniu od przedmiotu sprawy i sprowadzają się jedynie do emocjonalnych uwag skarżacejna temat jej [...]. Skoro jednak podstawę prawną zawieszenia postępowania stanowi art. 98 § 1 kpa i zawieszenie to zostało oparte na wniosku skarżącej negowanym następnie w każdej jej kolejnej czynności procesowej (choć bez jakiegokolwiek uzasadnienia w tym przedmiocie) - to w ocenie Sądu należało uznać, że skarżąca składając zażalenie do ministra na postanowienie wojewody cofnęła swój wniosek o zawieszenie postępowania. Obydwa postanowienia na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (ppsa) należało zatem uchylić posiłkując się treścią art. 135 ppsa.
W tej sytuacji wojewoda winien wezwać skarżącą do udokumentowania wniosku o wznowienie postępowania i po upływie wyznaczonego w tym zakresie terminu rozstrzygnąć sprawę stosownie do obowiązujących przepisów.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 ppsa. Sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 119 pkt. 3 ppsa.