W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreśla się, że warunkiem uzyskania rekompensaty jest wymóg przemieszczenia się obywateli polskich na terytorium Rzeczypospolitej w obecnych, powojennych granicach z zamiarem stałego zamieszkania. Jest to uzasadnione celem ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. - potrzebą zapewnienia środków na zagospodarowanie się osobom w nowych warunkach w związku z utratą przez nie całego majątku.
W uchwale z dnia 10 kwietnia 1991 r., III CZP 84/90, której nadano moc zasady prawnej, Sąd Najwyższy stwierdził, że przewidziane w art. 88 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (tekst jedn. Dz.U. z 1989 r. Nr 14, poz. 74; zm. Dz.U. z 1989 r. Nr 29, poz. 154, Dz.U. z 1990 r. Nr 14, poz. 90, Nr 34, poz. 198, Nr 79, poz. 464) prawo do zaliczenia wartości mienia nieruchomego pozostawionego na terenach nie wchodzących w skład obecnego obszaru Państwa Polskiego przysługuje obywatelom polskim, zamieszkałym w dniu 1 września 1939 r. na tych terenach, którzy po tym dniu opuścili je w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r. i zamieszkują w Polsce. Ograniczenie tego uprawnienia do osób zamieszkałych w Polsce podyktowane jest troską państwa o warunki bytowe jego obywateli zamieszkujących w kraju, w celu umożliwienia im odzyskania standardu życiowego zbliżonego do uprzednio posiadanego. Powyższe oznacza, że rekompensata za mienie pozostawione ma charakter bardziej socjalny, niż odszkodowawczy, jak zdaje się uważać skarżący.
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.