Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Lenart Sędziowie WSA Magdalena Durzyńska WSA Bożena Marciniak (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2017 r. sprawy ze skarg M. C. D’O. R. i E.P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...]; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz M. C. D’O. R. kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; 3. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz E. P. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną decyzją z [...] czerwca 2017 r., nr [...], Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy decyzję Wojewody Mazowieckiego z [...] lutego 2017 r., nr [...] , odmawiającą E. P. oraz M. D. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez W. R. budynków położonych w majątku P.
Skargi na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyły M.D.i E. P.
Skargi zostały złożone w następującym stanie faktycznym i prawnym;
Wnioskiem z 29 grudnia 2008 r. E. P., T. M., V. i M. D.wystąpili do Wojewody [...] o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez W. R. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, w postaci majątków: [...], gmina [...], powiat [...], województwo [...]oraz [...], gmina [...], powiat [...], województwo [...] i "innych majątków".
Decyzją z [...] lutego 2017 r., nr [...], Wojewoda [...] odmówił E.P. i M.C. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez W. R. budynków położonych w majątku [...].
Odwołania od ww. decyzji Wojewody [...] złożyły M. D. i E. P.
Decyzją z [...] czerwca 2017 r., nr [...], Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] lutego 2017 r., nr [...].
W uzasadnieniu ww. decyzji organ odwoławczy przywołał treść art. 1, 2, 3 i 6 ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Następnie podniósł, iż zasadnicze znaczenie w sprawie ma ustalenie czy znajdujące się w jej aktach materiały archiwalne dokumentują fakt pozostawienia przez W. R. w dacie wybuchu II wojny światowej nieruchomości budynkowych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Dokonując oceny zebranych w sprawie dokumentów mających potwierdzać przysługiwanie poprzednikowi prawnemu stron prawo własności do budynków w majątku [...] Minister wskazał, iż w ustawie z 8 lipca 2005 r. nie zawarto warunku co do daty sporządzenia dokumentów potwierdzających tę okoliczność. W szczególności odnosi się to do dokumentów zawierających urzędowy opis mienia (art. 6 ust. 4 pkt 1 ustawy). Niewątpliwie jednak data sporządzenia dokumentu może mieć istotne znaczenie dla oceny czy dany dokument potwierdza fakt pozostawienia nieruchomości.
W ocenie organu, dokumenty dotyczące budynków w majątku [...] (operat szacunkowy posiadłości ziemskiej [...] sporządzony w dniu [...] października 1926 r., odpis wyciągu z operatu szacunkowego z dnia [...] września 1933 r. sporządzony w oparciu o oszacowanie z 1926 r.) przedstawiają stan budynków na rok 1926. W konsekwencji, dokumenty te nie są wystarczającym dowodem dla potwierdzenia prawa własności do budynków w majątku na dzień 1 września 1939 r., gdyż odnoszą się do stanu prawnego istniejącego 13 lat przed wybuchem wojny.
Z kolei znajdujący się w aktach sprawy Formularz wniosku nr [...] z [...] lutego 1938 r. zawiera jedynie informacje dotyczące gruntów "pod sadybą". Brak jest w nim natomiast danych dotyczących nieruchomości budynkowych w majątku [...] i ich powierzchni. Organ wskazał również, iż obszar powierzchni siedliskowej w operacie z [...] października 1926 r. wynosi [...] dziesięcin. Natomiast z Formularza wniosku nr [...] z 1938 r. wynika, że obszar gruntów [...] wynosi [...] ha [...] m2. Powyższa różnica w powierzchni gruntów zabudowanych dowodzi, że część gruntów siedliskowych wraz z budynkami została sprzedana. Skoro zatem po sporządzeniu operatu z [...] października 1926 r. doszło do zmian w zakresie prawa własności nieruchomości budynkowych, to nie można przyjąć ww. operatu jako dowodu na własność nieruchomości budynkowych w dniu wybuchu II wojny światowej.