Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Emilia Lewandowska Sędziowie WSA Dorota Apostolidis WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Tomasz Noske po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi K. P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...]; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz K. P. kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną decyzją z [...] lipca 2017 r., nr [...] Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, po rozpatrzeniu odwołania K. P. od decyzji Wojewody [...] z [...] lutego 2017 r., nr [...] odmawiającej potwierdzenia jej prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez W. S. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, położonej w O., gmina [...], powiat [...], dawne województwo [...], utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
W uzasadnieniu Minister wskazał, że pismem z 10 października 1991 r. K. P. wystąpiła do Urzędu Rejonowego w [...] o ekwiwalent za mienie pozostawione na [...] w O., powiat [...], przez W. S. i M. S.
Decyzją z [...] grudnia 1991 r., nr [...] Kierownik Urzędu Rejonowego w [...] odmówił przydzielenia ekwiwalentu. K. P. wniosła odwołanie od tej decyzji. Wojewoda [...] decyzją z [...] marca 1992 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu wskazał, że w związku z otrzymaniem przez rodziców zainteresowanej, jako repatriantów, nieruchomości o powierzchni [...] ha, ich spadkobiercom nie przysługuje już uprawnienie do ekwiwalentu.
Postanowieniem z [...] marca 2004 r. Prezydent Miasta L. przekazał Wojewodzie [...], zgodnie z właściwością, akta sprawy zakończonej decyzją organu odwoławczego z [...] marca 1992 r.
Pismem z 28 października 2013 r. Wojewoda [...] zwrócił się do K. P. o uzupełnienie wniosku o rekompensatę za nieruchomości pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Pismem z 27 lipca 2015 r. organ I instancji poinformował K. P., że wyżej wskazane wezwanie jest nieaktualne, z uwagi na brak wniosku. Wojewoda poinformował stronę, że przedmiotowa sprawa została załatwiona decyzją odmowną wydaną przez Kierownika Urzędu Rejonowego w [...], a także, że wnioski można było składać do 31 grudnia 2008 r.
Pismami z 5 września 2016 r. i z 17 października 2016 r. K. P. wystąpiła do Wojewody [...] o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez W. S. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, położonej w O., gmina [...], powiat [...], dawne województwo [...].
Decyzją z [...] lutego 2017 r., nr [...] Wojewoda [...] odmówił potwierdzenia K. P. prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu wskazał, iż wnioski K. P. z 5 września 2016 r. i z 17 października 2016 r. złożone zostały z uchybieniem terminu określonego w art. 5 ust. 1 ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (t.j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 2042 z późn. zm.), tj. po 31 grudnia 2008 r. K. P. złożyła odwołanie od decyzji Wojewody [...].
Po rozpoznaniu sprawy Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wyjaśnił, że kwestie rekompensat za mienie zabużańskie reguluje ustawa z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Organ powołał przepisy art. 2 i art. 3 ust. 2 ustawy, dotyczące osób, którym przysługuje prawo do rekompensaty.