Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Marciniak (spr.) Sędziowie WSA Dariusz Chaciński WSA Anna Falkiewicz-Kluj Protokolant specjalista Aleksandra Borkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 października 2019 r. sprawy ze skargi H. M. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] kwietnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Decyzją z [...] kwietnia 2019 r., nr [...], Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, po rozpoznaniu wniosku H. M., odmówił stwierdzenia nieważności decyzji o odmowie potwierdzenia prawa do rekompensaty.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji złożyła H. M.
Skarga została złożona w następującym stanie faktycznym i prawnym;
Decyzją z [...] marca 2010 r., nr [...], Wojewoda [...] odmówił H. M. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez M. P. nieruchomości w S., powiat B., województwo [...] i udziału w nieruchomości w W. przy zbiegu ulic [...],[...] i [...], poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Wnioskiem z [...] lipca 2018 r. H. M. wystąpiła o stwierdzenie nieważności ww. decyzji.
Decyzją z [...] kwietnia 2019 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji odmówił stwierdzenia nieważności tej decyzji.
W uzasadnieniu organ wskazał, że kwestionowana decyzja Wojewody [...] zapadła po rozpoznaniu wniosku H. M. z [...] marca 2008 r. Powyższy wniosek dotyczył potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez poprzedniczkę prawną wnioskodawczyni (M. P.) dwóch nieruchomości położonych poza obecnymi granicami RP, tj. nieruchomości w S., powiat B., województwo [...] oraz części nieruchomości w W. przy zbiegu ulic [...],[...] i [...].
Organ ustalił, że na podstawie uchwały Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w G. z [...] maja 1959 r., nr [...], oraz aktu notarialnego z [...] września 1959 r., Nr Rep. [...], M. P. nabyła, w ramach realizacji prawa do rekompensaty za nieruchomość pozostawioną poza obecnymi granicami RP, nieruchomość położoną w G. przy ul. [...]. Minister wyjaśnił, że zawarte w ustawie z [...] lipca 2005 r. formy realizacji prawa do rekompensaty, tj. wysokość zaliczenia wartości nieruchomości na poczet cen lub opłat oraz wysokość świadczenia pieniężnego zostały w art. 13 ust. 2 ustawy ograniczone do wysokości równej 20 % wartości tych nieruchomości. Organ wskazał również na treść art. 13 ust. 3 ww. ustawy, zgodnie z którym w przypadku, o którym mowa w art. 6 ust. 3, wysokość zaliczanej kwoty oraz wysokość świadczenia pieniężnego, o których mowa w ust. 2. pomniejsza się o wartość nabytego prawa własności nieruchomości albo wartość nabytego prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej i wartość położonych na niej budynków, a także innych urządzeń albo lokali, przez osoby, o których mowa w art. 2 lub art. 3.
W ocenie organu nadzoru, mając na uwadze wcześniejszą realizację prawa do rekompensaty przez osobę uprawnioną, przy obliczaniu rekompensaty objętej wnioskiem z [...] marca 2008 r. prawidłowo Wojewoda [...] wziął pod uwagę wartość rekompensaty już zrealizowanej przez M.P. W konsekwencji, prawidłowo Wojewoda pomniejszył, na podstawie art. 13 ust. 2 i 3 ustawy z 8 lipca 2005 r., kwotę odpowiadającą 20 % zwaloryzowanej wartości nieruchomości pozostawionej w S., powiat B., województwo [...], oraz kwotę odpowiadającą 20 % zwaloryzowanej wartości udziału przysługującego M. P. we własności nieruchomości pozostawionej w W. o wartość nabytej rekompensaty (tj. nieruchomości położonej w G. przy ul. [...]), wycenionej i zwaloryzowanej na dzień wydania decyzji z [...] marca 2010 r. na kwotę [...] zł. Następnie, po obliczeniu różnicy pomiędzy wartością pozostawionego przez M.P. mienia i wartością nieruchomości otrzymanej w ramach wcześniejszej rekompensaty prawidłowo, w ocenie organu nadzoru, uznał Wojewoda, że osoby uprawnione zrealizowały już rekompensatę z przekroczeniem obecnie obowiązującej wysokości 20% wartości pozostawionych nieruchomości. Zestawiając bowiem kwotę odpowiadającą 20% wartości pozostawionych nieruchomości z wartością nieruchomości otrzymanej w ramach rekompensaty wynika, że dotychczasowa rekompensata przekroczyła wartość odpowiadającą 20% wartości nieruchomości pozostawionych. W konsekwencji, w ocenie organu nadzoru, nie można uznać aby decyzja o odmowie potwierdzenia prawa do rekompensaty rażąco naruszała prawo.