Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Emilia Lewandowska Sędziowie: WSA Dariusz Chaciński (spr.) WSA Dorota Apostolidis po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 18 grudnia 2018 r. sprawy ze skargi T.S. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania oddala skargę.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji postanowieniem z [...] maja 2018 r. utrzymał w mocy postanowienie Wojewody [...] z [...] lutego 2018 r. odmawiające wznowienia postępowania administracyjnego zakończonego ostateczną decyzją Wojewody [...] z [...] września 2010 r., którą potwierdzono M.W., A.P., P.S. i M.S. prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez M.W. i A.W. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
W uzasadnieniu postanowienia Minister wskazał na następujące okoliczności sprawy.
Wojewoda [...] decyzją z [...] września 2010 r. potwierdził M.W., A.P., P.S. i M.S. prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez M.W. i A.W. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej we [...] przy ul. [...] i [...].
Wnioskiem z 20 października 2017 r., doprecyzowanym w piśmie z 2 stycznia 2018 r., T.S. wystąpił do Wojewody [...] o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją Wojewody [...] z [...] września 2010 r. Jako podstawę wznowienia postępowania wnioskodawca wskazał art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. w związku z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 października 2017 r., I OPS 3/17, gdzie jego zdaniem po raz pierwszy zostało przesądzone, że złożenie wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty przez jedną z osób uprawnionych skutkuje wszczęciem postępowania również w stosunku do pozostałych uprawnionych w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2017 r., poz. 2097; dalej: ustawa z 8 lipca 2005 r. ).
Wojewoda [...] pismem z 23 stycznia 2018 r. wezwał T.S. do wskazania, kiedy i w jakich okolicznościach dowiedział się o decyzji Wojewody [...] z [...] września 2010 r. W odpowiedzi T.S. poinformował, że o przedmiotowej decyzji dowiedział się od M.W. 1 lipca 2011 r.
Wojewoda [...] postanowieniem z [...] lutego 2018 r. odmówił wznowienia postępowania zakończonego decyzją Wojewody [...] z [...] września 2010 r. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że T.S. złożył wniosek o wznowienie postępowania po terminie określonym w art. 148 k.p.a., tj. po upływie miesiąca od dnia, w którym dowiedział się o decyzji.
T.S. złożył zażalenie na postanowienie Wojewody [...]. W ocenie skarżącego organ I instancji błędnie przyjął, że w niniejszej sprawie nie został zachowany termin do złożenie wniosku o wznowienie postępowania, bowiem termin ten biegnie od dnia podjęcia przez NSA uchwały z 9 października 2017 r., I OPS 3/17, nie zaś od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji.
Utrzymując w mocy zaskarżone postanowienie Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji stwierdził, że w myśl art. 148 § 1 k.p.a. podanie o wznowienie postępowania wnosi się do organu administracji publicznej, który wydał w sprawie decyzję w pierwszej instancji, w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania. Paragraf 2 przewiduje, że termin do złożenia podania o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. biegnie od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji.