Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Chaciński (spr.) Sędziowie WSA Bożena Marciniak WSA Joanna Skiba Protokolant starszy referent Justyna Kobylarczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2017 r. sprawy ze skargi K. K., D. K. i M. K. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z [...] lipca 2016 r. utrzymał w mocy decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z [...] maja 2015 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.
Zaskarżone orzeczenie zostało wydane w oparciu o następujące okoliczności sprawy.
Nieruchomość [...] oznaczona nr hip [...], położona przy ulicach [...], będąca własnością M. K. oraz właścicieli sprzedanych działek, została objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) - dalej: dekret warszawski.
Ministerstwo Gospodarki Komunalnej decyzją z [...] lipca 1955 r. utrzymało w mocy orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej [...] z [...] kwietnia 1955 r., odmawiające przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...], położonej przy ulicy [...] p.n. "[...]" nr hip [...] oraz [...].
J. K., następca prawny przedekretowego właściciela tego gruntu, wniósł o stwierdzenie nieważności wskazanych orzeczeń dekretowych.
Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z [...] maja 2015 r. stwierdził nieważność decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z [...] lipca 1955 r. oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia Prezydium Rady Narodowej [...] z [...] kwietnia 1955 r., w części dotyczącej nieruchomości położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...], tj. w zakresie działek ewidencyjnych nr [...] z obrębu [...].
W uzasadnieniu organ nadzoru stwierdził, że organy dekretowe wydały kwestionowane decyzje na wniosek osoby nieuprawnionej, tj. kuratorów nieobecnej M. K., która już wówczas nie żyła, a zatem nie posiadała zdolności prawnej i zdolności do działań prawnych. W ocenie organu nadzoru, organ dekretowy winien był umorzyć postępowanie jako bezprzedmiotowe, a nie rozpatrywać wniosek merytorycznie.
K. K., D. K. oraz M. K. wnieśli o ponowne rozpatrzenie sprawy. Wniosek ten został następnie uzupełniony.
Uzasadniając złożony wniosek zwrócili uwagę na brak związania organu oceną prawną sądu w kwestii skuteczności złożenia wniosku dekretowego oraz nieprzeprowadzenie postępowania wyjaśniającego i dowodowego, w zakresie świadomości organu oraz kuratorów odnośnie śmierci M. K.
Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z [...] lipca 2016 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z [...] maja 2015 r.
Organ uzasadnił, że z zaświadczenia Sądu Grodzkiego w [...] Oddział Ksiąg Wieczystych z [...] stycznia 1949 r. wynika, iż właścicielem części nieruchomości, oznaczonej nr hip. [...] była M. K. Obecnie dawna nieruchomość wchodzi w skład działek ewidencyjnych nr [...], z obrębu [...].
Z opinii uprawnionego geodety A. G. z 23 kwietnia 2015 r. wynika, że nieruchomość przy ulicy [...] została objęta w posiadanie gminy 16 sierpnia 1948 r., a wniosek o przyznanie prawa własności czasowej wpłynął w terminie - 16 lutego 1949 r. Złożyli go adwokaci Z. N. i B. M., ustanowieni kuratorami praw do majątku nieobecnej M. K., postanowieniem Sądu Okręgowego w [...] z [...] kwietnia 1943 r., sygn. akt [...].