Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Magdalena Durzyńska, Sędziowie sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.), sędzia WSA Gabriela Nowak, Protokolant starszy specjalista Dorota Stromecka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] maja 2018 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania [...], utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] odmawiającą potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez [...] nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Równocześnie organ odwoławczy utrzymał w mocy postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...].
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] odmówił potwierdzenia [...] oraz [...] prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez [...] nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w mieście [...] przy ulicy [...], województwo [...]. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że w sprawie nie została spełniona przesłanka określona w art. 2 pkt 1 w związku z art. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. z 2017 r. Dz. U. poz. 2097), bowiem [...] opuścił byłe terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale nigdy nie repatriował się na obecne terytorium państwa polskiego.
Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem, [...] wnieśli odwołanie. W uzasadnieniu skarżący podnieśli, że w ich ocenie przepisy ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. nie wskazują, aby powrót na obecne terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez właściciela nieruchomości był warunkiem uzyskania rekompensaty za "mienie zabużańskie". W odwołaniu jednocześnie zaskarżono: postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] uchylające w całości postanowienie tego organu z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...], zmienione postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] oraz uchylone w części postanowieniem z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] oraz postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] uchylające postanowienie tego organu z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...], zmienione postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...], w części potwierdzającej [...] prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez [...] nieruchomości w postaci działki gruntu w [...] przy ul. [...] o powierzchni [...] (w tym pod zabudowaniem [...], niezabudowane [...]) wraz z piętrowym, murowanym domem mieszkalnym o kubaturze ogólnej i użytkowej [...] z 4 mieszkaniami i 4-izbową oficyną o kubaturze [...].
Po rozpatrzeniu złożonego odwołania Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji stwierdził, że nie może ono zostać uwzględnione. W uzasadnieniu zajętego stanowiska organ odwoławczy wyjaśnił, że wnioskiem z dnia 8 listopada 1990 r. [...] zwróciła się do Urzędu Wojewódzkiego w [...] o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej na terenie byłego województwa [...], tj.: nieruchomości przy ul. [...] (dom), nieruchomości zabudowanej przy ul. [...], nieruchomości przy ul. [...], składającej się ze sklepu, składu win i wódek, palarni kawy oraz delikatesów. Kierownik Urzędu Rejonowego decyzją z dnia [...] października 1992 r. nr [...] odmówił przyznania [...] prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Po rozpatrzeniu wniesionego odwołania Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] marca 1993 r. nr [...] uchylił zaskarżoną decyzję organu I instancji w całości.