Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Falkiewicz - Kluj (spr.), Sędziowie sędzia WSA Jolanta Dargas, sędzia WSA Magdalena Durzyńska, , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 lutego 2022 r. sprawy ze skargi L. P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] kwietnia 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, dalej "organ/Minister", z [...] kwietnia 2021 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U z 2020 r., poz. 256 dalej: k.p.a.) oraz art. 9 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r. poz. 2097; dalej "ustawa"), po rozpatrzeniu odwołania złożonego przez L. P., dalej "Skarżąca", oraz odwołania złożonego przez M. B. od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] marca 2021 r., znak: [...], odmawiającej potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. B. udziału w wysokości 1/6 prawa własności nieruchomości położonej poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w kolonii T., woj. [...], utrzymano tę decyzję w mocy.
Stan sprawy przedstawiał się w sposób następujący.
Wnioskiem z [...] lipca 2019 r. L. P. wniosła o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. B. udziału w wysokości 1/6 własności nieruchomości położonej poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w kolonii T., w woj. [...]. Wskazała, że decyzją z [...] października 2014 r., znak: [...], Wojewoda [...] potwierdził prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez F. B. (brata J. B.) udziału w wysokości 1/6 w prawie własności tej nieruchomości.
Decyzją z [...] lutego 2020 r., znak: [...], Wojewoda [...] odmówił Skarżącej potwierdzenia prawa do rekompensaty jako złożonego po terminie ustawowym tj. po dniu 31 grudnia 2008 r.
Skarżąca wniosła odwołanie wskazując na naruszenie art. 5 ust 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. poprzez błędne przyjęcie, że wniosek został złożony po 31 grudnia 2008r., w sytuacji gdy został złożony wcześniej, w 1991 r., przez innego współwłaściciela pozostawionej nieruchomości. Ponadto zarzuciła naruszenie artykułu 7 w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 80 k.p.a. poprzez brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego oraz brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy.
Decyzją z dnia [...] czerwca 2020 r., znak: [...], Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że złożony w sprawie wniosek z [...] lipca 2019 r. o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty zawierał braki formalne, które uniemożliwiały nadanie sprawie dalszego biegu przed ich usunięciem, tj. był niepodpisany. Dlatego więc, zgodnie z zaleceniami organu II instancji, Wojewoda [...] rozpoznając sprawę ponownie miał wezwać Skarżącą do uzupełnienia braku formalnego wniosku z [...] lipca 2019 r., a w przypadku uzupełnienia poprzez jego podpisanie, ponownie rozpoznać sprawę z zachowaniem wszelkich uprawnień przysługujących skarżącej, zgodnie z procedurą administracyjną.
[...] kwietnia 2020 r. do Wojewody [...] wpłynął wniosek M. B., o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. B. udziału w wysokości 1/6 prawa własności nieruchomości położonej poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w kolonii T., woj. [...].