Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Żmich Sędziowie WSA Elżbieta Lenart (spr.) WSA Joanna Skiba Protokolant specjalista Małgorzata Kulińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 września 2018 r. ze skargi T. K. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] września 2016 r., nr [...] Minister Skarbu Państwa utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] sierpnia 2016 r., nr [...].
Zaskarżone orzeczenie zostało wydane w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny sprawy.
Pismem z dnia [...] grudnia 2008 r. T. K. zwrócił się o przyznanie mu prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP, stanowiącej własność jego dziadków A. i M. K., a po ich śmierci jego ojca J. K..
Decyzją z [...] marca 2014 r., nr [...]. Wojewoda [...] odmówił potwierdzenia T. K. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. K. nieruchomości poza obecnymi granicami RP, w miejscowości [...], dawne województwo [...].
Wskazał, że mimo wezwań wnioskodawca nie przedłożył dowodu potwierdzającego pozostawienie przez J. K. nieruchomości poza obecnymi granicami RP. Ponadto zwrócił uwagę, iż strona nie przeprowadziła postępowania spadkowego po dziadkach - M. K. i A. P., stąd brak jest podstaw do uznania, że ojciec wnioskodawcy nabył prawo do spadku po swoich rodzicach.
Wnioskodawca odwołał się od powyższego orzeczenia, a Minister Skarbu Państwa decyzją z [...] maja 2014 r., nr [...] ([...]) uchylił decyzję Wojewody [...] z [...] marca 2014 r. w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji - wskazując na konieczność dokonania dodatkowych ustaleń w sprawie.
Ponownie rozpoznając sprawę Wojewoda [...] decyzją z [...] sierpnia 2016 r., nr [...] odmówił potwierdzenia T. K. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. K. nieruchomości poza obecnymi granicami RP, w miejscowości [...], województwo [...].
Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie organ wskazał, że w toku prowadzonego postępowania strona nie przedłożyła dowodów potwierdzających posiadanie majątku na kresach wschodnich. Wobec bierności wnioskodawcy, zostały podjęte czynności, mające na celu zgromadzenie materiału dowodowego w sprawie. Nie potwierdziły one jednak posiadania majątku przez J. K. w miejscowości [...] ([...]). Wojewoda stanął na stanowisku, iż nie mógł uwzględnić dowodu z przedłożonego przez wnioskodawcę wypisu aktu notarialnego z 1935 r. Wypis ten nie został podpisany przez notariusza oraz opatrzony właściwą pieczęcią. Ponadto T. K. nie przedłożył zeznań świadków na okoliczność posiadania nieruchomości na byłym obszarze RP. Poza tym zeznanie świadka, które przedstawił, nie spełnia wymogów ustawowych. Wnioskodawca nie wykazał zatem, że jego ojciec był właścicielem wskazanej nieruchomości - a tym samym nie spełnił wymogów ustawy z 8 lipca 2005 r.
Nie zagradzając się z treścią rozstrzygnięcia T. K. złożył od niego odwołanie.
Po rozpoznaniu odwołania Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia [...] września 2016 r., nr [...], utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2016 r.
Organ odwoławczy wskazał, że kwestie rekompensat za mienie [...] reguluje ustawa z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2014 r. poz.1090 ze zm.).