Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Administracji i Cyfryzacji w przedmiocie umorzenia postępowania
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Boniecka - Płaczkowska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Bożena Marciniak Sędzia WSA Joanna Skiba Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 marca 2014 r. sprawy ze skargi Parafii [...] w R. na decyzję Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Administracji i Cyfryzacji na rzecz skarżącej Parafii [...] w R. kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6281 Regulacje spraw majątkowych
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Administracji i Cyfryzacji
Uzasadnienie strona 1/8

Zaskarżoną decyzj a z [...] kwietnia 2013 r. nr [...] Minister Administracji i Cyfryzacji po rozpoznaniu wniosku Parafii [...] w R. o ponowne rozpoznanie sprawy rozstrzygniętej decyzją tego organu z [...] czerwca 2012 r. - utrzymał w mocy decyzję z [...] czerwca 2012 r.

W uzasadnieniu organ nadzoru wskazał, że Urząd do Spraw Wyznań orzeczeniem z [...] lutego 1971 r., z powołaniem się na art. 4 ust. 4 ustawy z 20 marca 1950 r. o przejęciu przez Państwo dóbr martwej ręki, poręczeniu proboszczom posiadania gospodarstw rolnych i utworzeniu Funduszu Kościelnego (Dz. U. Nr 9, poz. 87, z późn. zm.), stwierdził, że nieruchomości ziemskie położone w miejscowości R. powiatu [...], województwa [...] zapisane w księgach wieczystych KW nr [...], KW nr [...] i lwh [...] w Państwowym Biurze Notarialnym w N. jako uprzednia własność funduszu utrzymania organisty, kościoła parafialnego z przeznaczeniem na utrzymanie kościelnego i kościoła [...] w R., stanowiły nieruchomość związku wyznaniowego w zrozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z 20 marca 1950 r. o przejęciu przez Państwo dóbr martwej ręki, poręczeniu proboszczom posiadania gospodarstw rolnych i utworzeniu Funduszu Kościelnego. Nieruchomości te przeszły z dniem 23 marca 1950 r. na własność Państwa, w części o obszarze [...] m ² obejmującej działki gr. I kat. [...] z KW nr [...],[...] lwh [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] i według nowego podziału działki nr [...] i [...] z KW nr [...].

W uzasadnieniu orzeczenia podniesiono, że nieruchomości wyżej określone, zgodnie z zapisem w księgach wieczystych stanowiły własność instytucji kościelnej, a więc własność związku wyznaniowego w zrozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 4 ust. 1 ustawy z 20 marca 1950 r. Nieruchomości te były i są w przeważającej części użytkowane rolniczo, a więc stanowią nieruchomości ziemskie. Wobec powyższego część rolna tych nieruchomości podlega przejęciu za własność Państwa.

Parafia [...] w R. wnioskiem z 6 maja 2011 r. wystąpiła o stwierdzenie nieważności tego orzeczenia.

We wniosku podniesiono między innymi, że w sprawie powinno być wyjaśnione, czy przedmiotowa nieruchomość stanowiła gospodarstwo rolne proboszcza, które Państwo poręcza pełniącemu tę funkcję duchownemu, jako podstawę jego zaopatrzenia, czy tez ten warunek nie został spełniony. Jedynie wykazanie, że nieruchomość nie była wyłączona spod działania ustawy o dobrach martwej ręki, dawało podstawę do wydania takiego jak zaskarżone rozstrzygnięcia. Dyrektor Urzędu do Spraw Wyznań winien, więc ustalić na dzień wejścia w życie ustawy o dobrach martwej ręki (23 marca 1950 r.) czy nieruchomości stanowiące własność wnioskodawcy stanowiły nieruchomości ziemskie w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy i w przypadku, gdy obszar ich przekraczał 50 hektarów, (przedmiotowa nieruchomość położona na obszarze województw [...]) orzec o przejęciu na rzecz Państwa nadwyżki przekraczającej 50 hektarów zgodnie z treścią art. 4 ust. 3 ustawy o dobrach martwej ręki. W przypadku ustalenia, że gospodarstwo rolne proboszcza wnioskodawcy nie przekraczało 50 hektarów Nie podejmować zaskarżonej decyzji zgodnie z treścią art. 1 ust. 2 w zw. z art. 4 ust. 2 i 3 ustawy o dobrach martwej ręki. Tymczasem jak wynika z treści uzasadnienia orzeczenia Dyrektor Urzędu do Spraw Wyznań przedmiotem postępowania wyjaśniającego uczynił jedynie kwestię przysługiwania prawa własności przedmiotowej nieruchomości. Dyrektor Urzędu do Spraw Wyznań nie uczynił przedmiotem postępowania wyjaśniającego całkowitego obszaru nieruchomości ziemskich stanowiących własność wnioskodawcy na dzień wejścia w życie ustawy o dobrach martwej ręki (23 marca 1950 r.), co było warunkiem sine qua non poprawnego wydania zaskarżonej decyzji. Brak takiego ustalenia spowodował, że Dyrektor Urzędu do Spraw Wyznań orzekł o przejęciu na własność Państwa przedmiotowej nieruchomości, gdy tymczasem nieruchomość ta stanowiła gospodarstwo rolne proboszcza wnioskodawcy w rozumieniu art. 4 ust. 2 ustawy o dobrach martwej ręki i zgodnie z treścią art. 1 ust. 2 ustawy o dobrach martwej ręki i nie podlegała przejęciu na własność Państwa (...) Wobec powyższego, w ocenie wnioskodawcy, orzeczenie wydane zostało wbrew treści art. 1 ust. 2 w związku z art. 4 ust. 2 i 3 ustawy o dobrach martwej ręki, zgodnie z którą nie podlegają przejęciu kościelne nieruchomości ziemskie, stanowiące gospodarstwa rolne proboszczów (art. 4 ust. 2 i 3), które Państwo poręcza pełniącym te funkcję duchownym, jako podstawę ich zaopatrzenia.

Strona 1/8
Inne orzeczenia o symbolu:
6281 Regulacje spraw majątkowych
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Administracji i Cyfryzacji