Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Łukasz Trochym Sędziowie: WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz WSA Iwona Kosińska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Spółki [...] sp. z o.o. w [...] na decyzję Ministra Rozwoju z dnia [...] maja 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Minister Rozwoju decyzją z dnia [...] maja 2020 r. nr [...], po rozpatrzeniu wniosku spółki [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy decyzję Ministra Przedsiębiorczości i Technologii z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Gospodarki z dnia [...] stycznia 2002 r. nr [...] odmawiającej stwierdzenia nieważności orzeczenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia [...] lutego 1948 r. nr [...] o przejęciu przedsiębiorstw na własność Państwa w części dotyczącej przedsiębiorstwa: "[...]" Spółka Akcyjna [...].
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Minister Gospodarki decyzją z dnia [...] stycznia 2002 r., po rozpatrzeniu wniosku spółki "[...]" Spółka Akcyjna w [...], odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia [...] lutego 1948 r. nr [...] o przejęciu przedsiębiorstw na własność Państwa w części dotyczącej przedsiębiorstwa: "[...]" Spółka Akcyjna [...]. W uzasadnieniu decyzji Minister wyjaśnił, że ww. przedsiębiorstwo przejęte zostało na własność Państwa na podstawie art. 3 ust. 1 lit. B ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz. U. Nr 3, poz. 17 ze zm.), ponieważ spełniało kryteria nacjonalizacyjne, tj. było przedsiębiorstwem przemysłowym (niewymienionym pod lit. A), które zdolne jest zatrudnić przy produkcji na jedną zmianę więcej niż 50 pracowników. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynikało, że przedsiębiorstwo zajmowało się wytwarzaniem superfosforatu i soli fosforowych oraz przetworów kostnych na szeroką skalę. Zdolność zatrudnienia przy produkcji na jedną zmianę wynosiła ponad 200 pracowników.
W 2017 r. spółka [...] wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Gospodarki z dnia [...] stycznia 2002 r. wskazując na naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 kpa poprzez "nieprawidłowe uznanie, że orzeczenie Ministra Gospodarki z dnia [...] stycznia 2002 r. nr [...] zostało wydane zgodnie zobowiązującymi przepisami prawa, podczas gdy powyższe orzeczenie zostało wydane z rażącym naruszeniem prawa", art. 6 i 7 kpa poprzez błędną interpretację stanu faktycznego i prawnego oraz art. 3 ust 1 lit. B ustawy nacjonalizacyjnej, "poprzez błędne uznanie, że przedsiębiorstwo zostało skuteczne przejęte przez Państwo na własność, w sytuacji w której przejęcie nastąpiło bez wypłaty należnego odszkodowania, podczas gdy przedmiotowe przedsiębiorstwo nie znajdowało się w kręgu desygnatów ww. artykułu, gdyż wdacie wydania orzeczenia stanowiło własność [...] sp. z o.o., a mienie to zostało jedynie zagrabione przez okupanta - [...]". Po rozpatrzeniu złożonego wniosku Minister Przedsiębiorczości i Technologii decyzją z dnia [...] marca 2019 r. odmówił stwierdzenia wnioskowanej nieważności decyzji Ministra Gospodarki z dnia [...] stycznia 2002 r. W ocenie organu nadzoru we wniosku inicjującym postępowanie nadzorcze brak jest uzasadnienia naruszenia prawa przez Ministra Gospodarki przy wydaniu decyzji z dnia [...] stycznia 2002 r. Brak jest również wykazania, aby naruszenie prawa przez ten organ miało charakter rażący, tzn. wypełniające przesłanki określone w art. 156 § 1 kpa. Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem, spółka wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy. W uzasadnieniu spółka zarzuciła naruszenie wydaną decyzją art. 6, art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 156 § 1 pkt 2 kpa oraz naruszenie art. 3 ust. 1 lit. B ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej, a także wydanie przez organy administracji dwóch różnych rozstrzygnięć w wypadku tożsamych stanów faktycznych poprzez odmowę stwierdzenia nieważności w przedmiotowym postępowaniu, zaś uznanie istnienia nieważności w sprawie [...] (decyzja Ministra Rozwoju i Finansów z [...] kwietnia 2017 r., utrzymana w mocy decyzją Ministra Przedsiębiorczości i Technologii, [...] z dnia [...] maja 2018 r.). W ocenie wnioskującej spółki, po dokonaniu analizy całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach postępowania należy przyjąć, że Minister Przemysłu i Handlu podczas wydawania decyzji nie miał podstaw do nacjonalizacji tak na kanwie art. 3, jak i 2 ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej. Również w niniejszej sprawie znaczenie ma rozstrzygnięcie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2012 r. sygn. akt I OSK 672/11. Jego wydanie rzutuje bowiem na postrzeganie legalności działań organu administracji, mimo iż w dniu wydawania decyzji orzeczenie sądu jeszcze nie istniało. Zdaniem spółki działania organu nadzoru podjęte w sprawie wykraczają poza ramy postępowania nieważnościowego i czynią z postępowania kontrolnego nieznane procedurze administracyjnej postępowania sanacyjne, którego celem nie jest wskazanie, czy zgromadzone i przeprowadzone w postępowaniu zasadniczym dowody dawały podstawę do wydania takiego rozstrzygnięcia, jakie wynika z badanego rozstrzygnięcia, lecz odnalezienie dowodów, które mają uzasadnić możliwość oparcia wydanego orzeczenia na innych okolicznościach faktycznych i innym przepisie prawa materialnego.