Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Pirogowicz Sędziowie: WSA Magdalena Durzyńska (spr.) WSA Anna Falkiewicz-Kluj Protokolant referent stażysta Magdalena Koseła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 maja 2019 r. sprawy ze skargi Z. H. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę.
Decyzją [...] z dnia [...] lipca 2018 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej jako "organ" lub "Minister") działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1257; dalej jako "k.p.a.") w zw. z art. 16 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935) oraz art. 9 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2042 z późn. zm., dalej jako "ustawa") utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2018 r., nr [...], znak: [...], odmawiającą Z. H. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez Z. C. nieruchomości, której był współwłaścicielem w % części, położonej przy ul. [...] we [...], poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Organ ustalił przy tym, iż z wniosku skarżącego przed Wojewodą [...] toczyło się uprzednio postępowanie o potwierdzenie prawa do rekompensaty i zakończyło się ono ostateczną decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r., nr [...], znak: [...], umarzającą postępowanie. W toku tego postępowania ustalono m.in., iż poprzednicy prawni skarżącego nie spełnili przesłanek określonych w ustawie z dnia 8 lipca 2005 r., ponieważ I. H. - matka skarżącego, nie opuściła byłego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z kolei Z. C.- wuj skarżącego, nie zamieszkiwał w dniu 1 września 1939 r. na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wskutek uchylania decyzji Wojewody przez organ II instancji, sprawa została rozpoznana jeszcze kilkukrotnie. W ocenie Ministra Skarbu Państwa zawartej w decyzji uchylającej z dnia [...] czerwca 2011 r., znak: [...], matka skarżącego spełniała przesłanki wskazane w ustawie jako że prawdopodobnie zmarła w trakcie repatriacji.
Co do części prawa do rekompensaty przysługującej po Z. C., organ II instancji uznał, że jego centrum życiowe znajdowało się w [...], wobec czego nie została spełniona przesłanka opuszczenia terytorium byłej Rzeczypospolitej Polskiej. Ostatecznie prawo do rekompensaty zostało skarżącemu przyznane w części przysługującej po jego matce w punkcie 1 decyzji Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2016 r. ,nr [...] znak: [...] a w pkt. 6 odmówiono prawa do rekompensaty po drugim współwłaścicielu.
Na skutek uchylenia pkt. 6 ww decyzji, postępowanie w części dotyczącej prawa do rekompensaty po zmarłym Z. C. toczyło się nadal. W toku ww. postępowania przeprowadzono kolejne czynności, m.in. przesłuchano skarżącego, a także przeprowadzono dowody z licznych dokumentów na okoliczność miejsca zamieszkania zmarłego w 1940r. Z. C. przed wybuchem II wojny światowej. Jakwskazano wyżej, decyzją z dnia [...] lutego 2018 r., nr [...], znak: [...], Wojewoda odmówił Panu Z. H. potwierdzenia prawa do rekompensaty w części przysługującej po zmarłym Z. C. a minister zaskarżoną decyzją utrzymał decyzję wojewody w mocy podnosząc, iż wszystkie zgromadzone w niniejszej sprawie materiały dowodowe, wskazują, że ww zmarły zamieszkiwał wyłącznie na obecnym terytorium państwa polskiego w [...], a ewentualnie wcześniej w [...]. Organ stwierdził, że Z. C. nie spełniał zatem wymogu, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy, tj. nie posiadał miejsca zamieszkania na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a zatem prawo do rekompensaty nie może przysługiwać również jego następcy prawnemu.