Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Apostolidis Sędziowie WSA Jolanta Dargas (spr.) WSA Przemysław Żmich Protokolant specjalista Aleksandra Borkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi A. M.d.J. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] sierpnia 2018 r. nr[...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...]; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz A.M.d.J. kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2018r. nr [...] Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] kwietnia 2015r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji o odmowie potwierdzenia prawa do rekompensaty.
W sprawie ustalono następujący stan faktyczny i prawny:
Decyzją z dnia [...] czerwca 2013r. nr [...] Wojewoda [...] odmówił potwierdzenia A. J. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez A. J. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w [...] przy ul. [...], powiat [...], woj. [...] (obecnie terytorium [...]).
Decyzją z dnia [...] września 2013r. nr [...] Minister Skarbu Państwa utrzymał w mocy powyższą decyzję, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 17 stycznia 2014r. sygn. akt I SA/Wa 2995/13 odrzucił skargę na tę decyzję.
Decyzją z dnia [...] kwietnia 2015r. Minister Skarbu Państwa odmówił stwierdzenia nieważności ww decyzji tego samego organu z dnia [...] września 2013r.
Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy złożyła A. J.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji rozpatrując sprawę ponownie wskazał, że Wojewoda [...] odmawiając potwierdzenia prawa do rekompensaty A. J. decyzją z dnia [...] czerwca 2013r. stwierdził, że strona uchybiła terminowi do złożenia wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty, bowiem złożyła go dopiero w 2010r., a termin upłynął w dniu 31 grudnia 2008r. Ponadto strona jako dowód potwierdzający następstwo prawne po właścicielce pozostawionej nieruchomości przedłożyła dokumenty w jęz. francuskim bez stosownego tłumaczenia.
Organ nadzoru wyjaśnił, że w okresie gdy była wydawana decyzja Wojewody [...] oraz utrzymująca ją w mocy decyzja Ministra Skarbu Państwa organy orzekające stały na stanowisku, że każdy spadkobierca mógł wystąpić z wnioskiem o potwierdzenie prawa do rekompensaty w imieniu własnym i na własną rzecz. W rozpatrywanej sprawie pozostali spadkobiercy A. J. złożyli w ustawowym terminie wnioski o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty działając w imieniu własnym i na własną rzecz, zatem organ wojewódzki prawidłowo ograniczył postępowanie wyjaśniające tylko do tych spadkobierców, bez konieczności ustalania wszystkich spadkobierców.
W ocenie organu nadzoru uchwała składu 7 sędziów NSA z dnia 9 października 2017r. I OPS 3/17 dotycząca kwestii "legitymacji łącznej" nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie z uwagi na to, że przed wydaniem uchwały, w okresie gdy zostały wydane kwestionowane decyzje orzecznictwo w kwestii legitymacji łącznej było rozbieżne.
Zdaniem Ministra nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa w sytuacji, gdy brzmienie przepisu nasuwa jakiekolwiek wątpliwości, nawet gdy późniejsze orzecznictwo sądów administracyjnych w tym zakresie stało się jednolite.
W związku z powyższym organ nadzoru stwierdził, że skoro skarżąca złożyła wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty z uchybieniem ustawowego terminu zasadne było wydanie przez Wojewodę decyzji odmownej i utrzymanie jej w mocy przez Ministra Skarbu Państwa.