Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Marciniak (spr.) Sędziowie: WSA Elżbieta Lenart WSA Joanna Skiba Protokolant referent - stażysta Katarzyna Matecka - Caban po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2018 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę
Decyzją z [...] września 2017 r., nr [...], Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, po rozpoznaniu odwołania M P., utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] Nr [...] z [...] maja 2017 r. odmawiającą M. P. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. D. i M. M. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, tj. we wsi [...], gm. [...], pow. [...], województwo [...].
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji złożyła M. P..
Skarga została złożona w następującym stanie faktycznym i prawnym;
Decyzją Nr [...] z [...] maja 2017 r., Wojewoda [...] odmówił M. P. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. D. i M. M. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, tj. we wsi [...], gm. [...], pow. [...], województwo [...], wskazując na niespełnienie przesłanek określonych w art. 2, art. 3 i art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP.
Odwołanie od ww. decyzji wniosła M. P..
Decyzją z [...] września 2017 r., nr [...], Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] Nr [...] z [...] maja 2017 r.
W uzasadnieniu ww. rozstrzygnięcia organ odwoławczy przywołał treść art. 2, art. 3 oraz art. 6 ustawy z 8 lipca 2005 r. Wskazał, iż konstrukcja art. 6 nadaje określoną rangę dowodom wymienionym w tej ustawie. Z treści tego przepisu wynika, iż dowody z dokumentów mają większą moc dowodową niż zeznania świadków, które mogą być przedłożone w przypadku braku urzędowego opisu mienia lub orzeczenia wydanego przez Państwowy Urząd Repatriacyjny. Minister podkreślił, iż zeznania świadków, jak każdy inny dowód, podlegają ocenie i to zarówno co do ich treści, jak i wiarygodności.
Organ wskazał, iż nie przyniosły poszukiwania dowodów potwierdzających tytuł prawny J. D i M. M. Majera w Archiwum Państwowego Obwodu [...], Archiwum Akt Nowych w W. oraz Archiwum Państwowym w L. Wobec tego, kluczowe znaczenie w niniejszym postępowaniu miało ustalenie, czy znajdujące się w aktach administracyjnych oświadczenia świadków dokumentują fakt pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami państwa polskiego.
Minister podniósł, iż analiza przedłożonych oświadczeń świadków prowadzi do wniosku, iż zeznania N. S., AS. Ł, B. S. oraz E. S. nie mogą stanowić dowodów na pozostawienie przez J. D. i M. M. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, ponieważ nie spełniają wymogów określonych w art. 6 ust 5 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r., gdyż zostały złożone w niewłaściwej formie. Zeznania te nie zostały bowiem opatrzone klauzulą o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, nie zostały także złożone przed notariuszem, lecz zawierają jedynie poświadczenie własnoręczności podpisu. Dodatkowo oświadczenie N. S. nie zawiera informacji o powierzchni pozostawionej nieruchomości oraz o stopniu pokrewieństwa.