Wojewoda [...] postanowieniem z dnia [...] maja 2018 r., nr [...] wznowił postępowanie zakończone ostateczną decyzją Wojewody [...] z dnia [...] października 2014 r. z uwagi na przesłankę z art. 145 § 1 pkt 4 kpa. Następnie decyzją z dnia [...] czerwca 2018 r. odmówił uchylenia decyzji z dnia [...] października 2014 r. umarzającej postępowanie w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem, [...] wniosła odwołanie. Po jego rozpatrzeniu Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji stwierdził, że odwołanie nie może zostać uwzględnione. W uzasadnieniu zajętego stanowiska organ odwoławczy wyjaśnił, że kwestie rekompensat za "mienie [...]" reguluje obecnie ustawa z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Na podstawie art. 9 tej ustawy organem wyższego stopnia w sprawach potwierdzenia prawa do rekompensaty za nieruchomości pozostawione przez obywateli polskich na terenach niewchodzących obecnie w skład Rzeczypospolitej Polskiej jest minister właściwy do spraw administracji publicznej.
Organ II instancji przywołał treść art. 16 oraz art. 145 § 1 oraz 149 § 2 kpa i dokładnie wyjaśnił tryb i zasady oraz procedurę wznowienia postępowania administracyjnego zakończonego ostateczną decyzją administracyjną.
Następnie organ II instancji wyjaśnił, że w przedmiotowej sprawie we wniosku o wznowienie postępowania z dnia [...] listopad 2017 r. powołano podstawę wznowienia postępowania określoną w art. 145 § 1 pkt 4 kpa zgodnie, z którym: ,,W sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu". W ocenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji organ wojewódzki słusznie odmówił uchylenia decyzji Wojewody [...] z dnia [...] października 2014 r. umarzającej postępowanie w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. W aktach niniejszej sprawy znajduje się bowiem pełnomocnictwo z dnia [...] listopada 2005 r. [...], która upoważniła córkę [...] do reprezentowania jej w niniejszej sprawie. Decyzja Wojewody [...] z dnia [...] października 2014 r. została wysłana na adres pełnomocnika [...], wskazany w aktach sprawy. Ze zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki zawierającej tę decyzję wynika, że przesyłka była dwukrotnie awizowana, zatem doręczenie decyzji Wojewody [...] z dnia [...] października 2014 r. nastąpiło w dniu 6 listopada 2014 r. w trybie art. 44 § 4 kpa, czyli w trybie tzw. doręczenia zastępczego.
W tej sytuacji organ II instancji uznał, że skarżąca brała udział w postępowaniu, gdyż była skutecznie reprezentowana przez pełnomocnika, , czyli córkę [...].
Na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] sierpnia 2018 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła [...]. W uzasadnieniu skargi zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie art. 98 § 2 kpa przez zastosowanie i niezasadne umorzenie zawieszonego postępowania oraz art. 145 § 1 pkt 4 i 5 kpa przez niezastosowanie.