Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.) Sędziowie: WSA Bożena Marciniak WSA Monika Sawa Protokolant specjalista Ewelina Dębna po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2018 r. nr [...] w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2018 r., nr [...]; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji solidarnie na rzecz skarżących [...] kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] września 2018 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania [...], utrzymał w mocy decyzję, wydaną po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2018 r., nr [...] odmawiającą potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez [...] nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Wojewoda [...], po rozpatrzeniu wniosków [...], decyzją z dnia [...] października 2013 r., nr [...] odmówił potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez [...] nieruchomości w miejscowości [...], powiat [...], na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2013 r.
Nie zgadzając się z tym stanowiskiem, [...] wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję Ministra Skarbu Państwa. Zarzucili organom naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy: art. 7, art. 76 § 3, art. 77 § 1 i art. 80 kpa poprzez nierozpatrzenie całego materiału dowodowego i niewłaściwą jego ocenę, w szczególności nieuwzględnienie dowodów podważających decyzję Państwowego Urzędu Repatriacyjnego, w tym dokumentów urzędowych, co doprowadziło do ustalenia błędnego stanu faktycznego. Skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzających ją decyzji Wojewody [...] i postanowienia z dnia [...] marca 2013 r. w zakresie wielkości mienia pozostawionego poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 7 października 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 285/14 uznał, że skarga jest niezasadna.
Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem, [...] wnieśli do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną. W uzasadnieniu zarzucili Sądowi i organom naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, czyli: art. 7, art. 77 § 1, art. 80 kpa w związku z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. z 2018 r. Dz. U. poz. 1302, ze zm.) poprzez brak należytej kontroli postępowania administracyjnego w zakresie oceny dowodów. Po rozpatrzeniu skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 9 grudnia 2016 r., sygn. akt I OSK 389/15 uchylił zaskarżony wyrok i zaskarżoną decyzję Ministra Skarbu Państwa oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2013 r. i zwrócił sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, czyli Wojewodę [...].
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] czerwca 2018 r., nr [...] odmówił wnioskodawcom potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez [...] nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem, [...] złożyli odwołanie. Po jego rozpatrzeniu Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] września 2018 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2018 r. odmawiającą potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez [...] nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.