Zasadnie zatem Minister stwierdził nieważność kwestionowanej decyzji w odniesieniu do potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez R. Z. całej nieruchomości położonej przy ul. [...] .
Zupełnie niezrozumiałe i niezasadne jest natomiast stwierdzenie nieważności całej decyzji Wojewody [...] , w której ustalono prawo do rekompensaty również za nieruchomości położone we L. przy ul. [...] , [...] i [...] , co do których tytuł własności R. Z. nie został zakwestionowany.
W tej sytuacji, zdaniem Sądu, Minister stwierdzając nieważność kwestionowanej decyzji w jej całokształcie przy braku wystąpienia przesłanek określonych w art. 156 § 1 k.p.a. w odniesieniu do decyzji obejmującej ww nieruchomości, dopuścił się naruszenia art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy. Konsekwencją powyższego naruszenia jest zaś konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji, aczkolwiek z innych przyczyn, niż podniesione w skardze.
Odnosząc się do zarzutu skargi dotyczącego upływu 10 lat od daty wydania kwestionowanej decyzji, należy wyjaśnić, że termin określony w art. 156 § 2 k.p.a. dotyczy wystąpienia przesłanek określonych w art. 156 § 1 pkt 1, 3, 4 i 7 k.p.a. Zaskarżona decyzja została wydana zaś na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., której wydanie nie jest ograniczone żadnym terminem. Wprawdzie Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 12 maja 2015 r. sygn. akt P 46/13 stwierdził niekonstytucyjność art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Nie uchylił jednak przepisu art. 156 § 2 k.p.a., a zatem wyrok ten nie powoduje zmiany stanu prawnego w zakresie treści przepisu art. 156 § 2 k.p.a. i nie eliminuje tego przepisu z porządku prawnego. Wyrok ten ma charakter zakresowy, ponieważ kontrola konstytucyjności przepisu art. 156 § 2 k.p.a. dotyczyła tzw. pominięcia ustawodawczego w zakresie braku w przepisie art. 156 § 2 k.p.a. ograniczenia czasowego, uniemożliwiającego stwierdzenie nieważności decyzji z powodu wady rażącego naruszenia prawa (art. 156 § 1 pkt 2 in fine k.p.a.), po znacznym upływie czasu od dnia jej wydania, gdy decyzja była podstawą nabycia prawa lub ekspektatywy. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 listopada 2015 r., sygn. akt II OSK 651/14 stwierdził , że wskazany wyrok TK adresowany jest do ustawodawcy, aby ten dokonał stosownych zmian w prawie. NSA uznał, że w drodze wykładni art. 156 § 2 w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. nie można określić terminu, po upływie którego byłaby wyłączona możliwość stwierdzenia nieważności decyzji. Ten pogląd - co do zasady - podziela skład orzekający w niniejszej sprawie.
Wbrew zarzutom skargi postępowanie w niniejszej sprawie nie było prowadzone wobec osoby zmarłej, bowiem jej uczestnikami byli spadkobiercy R. Z. . Decyzja Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] sierpnia 2016 r. stwierdzająca nieważność decyzji Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. jako skierowana do zmarłego R. Z. została wyeliminowana z obrotu prawnego decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2019 r.
Ponownie rozpatrując sprawę niniejszą Minister weźmie pod uwagę stanowisko Sądu przedstawione wyżej i wyda decyzję odpowiadającą prawu.
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.