Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Falkiewicz - Kluj Sędziowie WSA Iwona Kosińska ( spr.) WSA Elżbieta Sobielarska Protokolant referent stażysta Wiktoria Sosnowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2020 r. sprawy ze skargi [...] z siedzibą w [...] na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] września 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nabycia prawa użytkowania wieczystego oddala skargę.
Minister Inwestycji i Rozwoju decyzją z dnia [...] września 2019 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania spółki [...], utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nabycia z mocy prawa, z dniem 5 grudnia 1990 r., przez [...], prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa, położonego w gminie [...] oznaczonego jako działki nr: [...] o powierzchni [...],[...] o powierzchni [...],[...] o powierzchni [...] ha oraz [...] o powierzchni [...].
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Wojewoda [...], na podstawie art. 200 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. z 2016 r. Dz. U. poz. 2147 ze zm.) powołaną wyżej decyzją z dnia [...] grudnia 2017 r. odmówił stwierdzenia nabycia z mocy prawa, z dniem 5 grudnia 1990 r., przez [...] prawa użytkowania wieczystego przedmiotowego gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa.
Pismem z dnia [...] grudnia 2017 r. spółka [...] złożyła w ustawowym terminie odwołanie od powyższej decyzji Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2017 r. znak [...], podnosząc niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy i brak wszechstronnego zebrania dowodów w sprawie. Po jego rozpatrzeniu organ odwoławczy stwierdził, że nie może ono zostać uwzględnione. W uzasadnieniu zajętego stanowiska organ II instancji przywołał treść art. 200 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami i wyjaśnił, że decyzja uwłaszczeniowa ma charakter decyzji deklaratoryjnej i odnosi się do stanu istniejącego w dniu 5 grudnia 1990 r. Decyzja ta nie może także naruszać praw osób trzecich. Minister uznał, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustalono, że [...] stało się ogólnym następcą prawnym przedsiębiorstwa państwowego [...]. Wnioskodawca posiada zatem przymiot strony w postępowaniu uwłaszczeniowym. Odwołując się do zapisów odpowiednich ksiąg wieczystych, organ uznał także, że przedmiotowe działki w dniu 5 grudnia 1990 r. były własnością Skarbu Państwa. Kwestią sporną w sprawie jest natomiast to, czy poprzednikowi prawnemu skarżącej przysługiwało w dniu 5 grudnia 1990 r. prawo zarządu w stosunku do przedmiotowych działek. W tej kwestii Minister wyjaśnił, jaką formą władania jest zarząd o którym mowa w art. 200 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Omówił także sposób rozumienia tego pojęcia wynikający z treści ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 22, poz. 99). Odwołując się do utrwalonego orzecznictwa sądów administracyjnych, organ wyjaśnił, że istnienia prawa zarządu nie można domniemywać, a decyzja o oddaniu nieruchomości w zarząd powinna określać jej położenie, powierzchnię, mieć załączoną mapę sytuacyjną oraz wskazywać sposób i cel korzystania z niej. Następnie organ odwoławczy omówił treść § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 lutego 1998 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczania osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w ich zarządzie lub użytkowaniu (Dz. U. Nr 23, poz. 120 ze zm.) i wymienił rodzaje dokumentów, na podstawie których może nastąpić stwierdzenie prawa zarządu do nieruchomości.