Natomiast w zakresie wykładni przepisów art. 2 w związku z art. 1 cyt. ustawy należy wskazać, że nie jest właściwym przyjęcie, że wszystkie składniki majątku, za które przyznawana jest rekompensata musiały istnieć lub być własnością osoby opuszczającej terytorium już 1 września 1939 roku, podczas gdy żaden przepis powołanej ustawy nie stawia takiego warunku. Art.2 ustawy zabużańskiej stanowi o "nieruchomościach pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej" i z istoty sformułowania "pozostawienie nieruchomości" odnieść należy ten fakt do daty opuszczenia nieruchomości. Zgodnie z brzmieniem art. 11 ust. 5 ustawy zabużańskiej nakazuje on odnosić "wartość nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej" do stanu "na dzień ich pozostawienia". Innymi słowy ustawa nie wiąże stanu "pozostawionych nieruchomości" z datą 1 września 1939r., która to data przyjmowana jest w ustawie wyłącznie jako moment wybuchu wojny w wyniku, której nastąpiło wypędzenie lub opuszczenie dotychczasowego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art.1 - element przedmiotowy) oraz jako moment oznaczenia obywatelstwa polskiego i miejsca zamieszkania (art.2 - element podmiotowy). Wobec powyższych stwierdzeń i w okolicznościach niniejszej sprawy przyjąć należy, w ślad za znajdującym się w aktach sprawy zaświadczeniem [...] Wiejskiego Komitetu wykonawczego rejonu . obwodu G. z [...] marca 2003r., nr [...], którego wartości dowodowej nie kwestionowały organy administracyjne, a wręcz przeciwnie uznawały go za dokument o najwyższej wartości dowodowej, że w skład pozostawionej przez A. Z. nieruchomości wchodził także dom mieszkalny wybudowany w 1941r. (por. uchwała NSA z 16 grudnia 2013 r., sygn. akt I OPS 11/13)
Reasumując, zważywszy na treść art.190 p.p.s.a. oraz dokonanie przez organy administracji błędnej wykładni przepisów prawa materialnego, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 2 w zw. z art. 1 ustawy zabużańskiej orzeczono jak w sentencji wyroku. Orzeczenie o kosztach wydane zostało w oparciu o art.200 p.p.s.a..