Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bożena Marciniak Sędziowie: WSA Iwona Kosińska WSA Joanna Skiba (spr.) po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi I.C. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 2017 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania administracyjnego oddala skargę.
Postanowieniem z dnia [...] grudnia 2017 r. [...] Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy własne postanowienie z dnia [...] października 2017 r. nr [...].
W uzasadnieniu organ przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.
W dniu 7 grudnia 1990 r. do Urzędu Rejonowego w K. wpłynął wniosek I. C. dotyczący rekompensaty za mienie pozostawione na byłym terenie Rzeczypospolitej Polskiej przez B. T.
Następnie I. C. pismem z dnia 17 grudnia 2008 r. złożyła wniosek do Wojewody [...] o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej przez B.T. w W.
Decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...], Wojewoda [...] potwierdził I. C. i M. F. prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez B. T. nieruchomości budynkowej poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, położonej w W. przy ulicy [...].
Decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] Minister Skarbu Państwa utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2011 r.
W dalszym toku sprawy strona zaskarżyła ww. decyzję Ministra Skarbu Państwa wnosząc skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 28 lutego 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 1293/12 ją oddalił. Ponadto stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zostało utrzymane w wyroku z dnia 18 lutego 2015 r. sygn. akt I OSK 1389/13 przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie poprzez oddalenie skargi kasacyjnej I. C.
M. C. (pełnomocnik I. C.) pismem z dnia 16 maja 2017 r. uzupełnionym pismem z dnia 26 czerwca 2017 r. wniósł o wznowienie postępowania zakończonego decyzją Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2011r. nr [...] na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 i 4 k.p.a.
Wojewoda [...] przekazał do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wniosek M. C. z dnia 16 maja 2017 r. zgodnie z właściwością na podstawie art. 65 § 1 k.p.a.
Pismem z dnia 28 sierpnia 2017 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wezwał stronę do precyzyjnego określenia daty, w której dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania. Ponadto, wezwał także do wskazania orzeczenia sądu lub innego organu wskazującego, że dowody na których podstawie ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe albo potwierdzające fakt popełnienia przestępstwa, w wyniku którego została wydana decyzja Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] kwietnia 2012 r. Ewentualnie, organ wezwał M. C. do wykazania oczywistego faktu popełnienia przestępstwa lub sfałszowania dowodu, a także wykazania, że wznowienie jest niezbędne dla uniknięcia niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia ludzkiego albo poważnej szkody dla interesu społecznego.
M. C. pismem z dnia 21 września 2017 r. poinformował, że uznaje, iż dowody przedstawione przed organami administracji publicznej są sfałszowane i zostały źle odczytane przez organy administracyjne jak i sądy. Ponadto stwierdził, iż strona nie brała czynnego udziału w postępowaniu, gdyż przed przekazaniem akt do Ministra Skarbu Państwa nie miała możliwości zapoznania się z zebranymi dowodami i aktami oraz wniesienia swoich uwag wniosków czy żądań.