Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Pirogowicz Sędziowie WSA Magdalena Durzyńska (spr.) WSA Elżbieta Lenart Protokolant starszy referent Justyna Kobylarczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2016 r. nr [...]; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz A. S. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją [...] z dnia [...] grudnia 2016 r. Minister Skarbu Państwa (dalej jako organ/minister) działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r., poz. 23 z późń. zm.; dalej: kpa) oraz art. 9 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1090 z późn. zm.; dalej: ustawa) utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2016 r., znak: [...], odmawiającą potwierdzenia A. S. i J. S. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez ich poprzednika J. R. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w miejscowości [...] ul. [...], pow. [...], woj. [...].
Powodem odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty było uznanie, iż złożony w dniu 24 lipca 1990 r. do Urzędu Miejskiego w [...], datowany na 12 czerwca 1990 r. wniosek J. R. o zarejestrowanie wniosku jako repatrianta ubiegającego się o rekompensatę za pozostawione mienie za granicą kraju - jako złożony po jego śmierci (w dniu 13 lipca 1990 r.) jest bezskuteczny.
Organ ustalił także, że osobny wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty w dniu 31 grudnia 2008 r. został złożony przez J. P. (jednego ze spadkobierców J. R.). W wyniku tego wniosku decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r. znak: [...] Wojewoda [...] na podstawie art. 5, art. 6, art. 8 ust. 1 i 2, art. 13 ust. 1 pkt 2 oraz art. 27 ustawy potwierdził J. P. i Z. T. prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez ww J. R. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, tj. w miejscowości [...], ul. [...], pow. [...], woj. [...].
Następnie opierając się na treści przepisów ustawy oraz art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 oraz art. 158 § 1 kpa organ uznał, że decyzja wojewody z dnia [...] kwietnia 2013 r. znak: [...] została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Powołując się na orzecznictwo sądowo-administracyjne minister wyjaśnił, że wg przepisów ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. każdy spadkobierca, po spełnieniu koniecznych wymogów mógł uzyskać potwierdzenie prawa do rekompensaty w zależności od przysługującego mu udziału spadkowego, niezależnie od tego co postanowią pozostali spadkobiercy. W tym zakresie uznał, że wniosek jednego spadkobiercy nie rozciąga się na prawa i obowiązki pozostałych spadkobierców. W konsekwencji organ przyjął, że postępowanie administracyjne w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami państwa polskiego wszczynane jest jedynie na wniosek uprawnionej osoby i tylko w zakresie przysługujących jej jako wnioskodawcy uprawnień. Potwierdzenie prawa do rekompensaty Z. T., pomimo iż nie złożyła ona stosownego wniosku w tym zakresie, minister uznał za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa.
Podobnie organ nie uznał za skuteczny wobec H. S. (i jej spadkobierców) wniosku J. P.. W konsekwencji przyjął, że skoro wiosek J. R. jest bezskuteczny a wniosek J. P. nie rozciąga się na pozostałych spadkobierców J. R. - to A. S. i J. S. nie spełniają kryteriów ustawowych, gdyż nie złożyli w terminie wymaganego wniosku.