Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz Sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi K. G. na postanowienie Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania oddala skargę.
Minister Inwestycji i Rozwoju postanowieniem z dnia [...] lutego 2019 r. [...], po rozpatrzeniu zażalenia K. G., utrzymał w mocy postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...] odmawiające wznowienia postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2017 r. znak [...] stwierdzającą nabycie z dniem 1 stycznia 1999 r. przez Powiat [...], z mocy prawa, własności nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...] o pow. [...] ha, utworzonej z pgr. [...], zajętej pod fragment drogi powiatowej nr [...].
Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] sierpnia 2017 r. stwierdził nabycie z dniem 1 stycznia 1999 r. przez Powiat [...], z mocy prawa, własności nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...] o pow. [...] ha, utworzonej z pgr. [...], zajętej pod fragment drogi powiatowej nr [...]. Wnioskiem z dnia 9 listopada 2018 r. (data nadania 15 listopada 2018 r.) K.G. reprezentowany przez S. G., powołując się na art. 145 § 1 pkt 4 kpa, wystąpił o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją Wojewody [...] z [...] sierpnia 2017 r. Postanowieniem z dnia [...] listopada 2018 r. Wojewoda [...] odmówił wznowienia wnioskowanego postępowania.
Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem, K. G. wniósł zażalenie. Po jego rozpatrzeniu organ II instancji stwierdził, że nie może ono zostać uwzględnione. W uzasadnieniu zajętego stanowiska Minister, odwołując się do odpowiednich przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego oraz orzecznictwa sądów administracyjnych, wyjaśnił charakter prawny instytucji wznowienia postępowania administracyjnego oraz przesłanki i zasady wznawiania postępowania administracyjnego. Wskazał, że skarżący we wniosku o wznowienie postępowania jako podstawę wznowienia wskazał art. 145 § 1 pkt 4 kpa, tj. strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. Organ odwoławczy wyjaśnił, że pierwsza faza postępowania o wznowienie postępowania administracyjnego polega na zbadaniu, czy wniosek o wznowienie postępowania opiera się na podstawach wymienionych w art. 145 § 1 kpa i art. 145 a kpa i czy został zachowany termin do złożenia wniosku przewidziany w art. 148 kpa i art. 145 a § 2 kpa, przy czym organ administracji obowiązany jest z urzędu badać, czy został zachowany termin określony w art. 148 kpa i art. 145 a § 2 kpa. Zgodnie z art. 148 § 2 kpa termin jednego miesiąca do złożenia podania o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 kpa biegnie od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji. Nie ma znaczenia, od kogo strona powzięła wiadomość o treści decyzji. Informacja ta może więc pochodzić zarówno od organu, który decyzję wydał, jak również z dowolnego innego źródła, aby tylko wskazywała na treść rozstrzygnięcia w danej sprawie. Aby strona mogła wnieść podanie o wznowienie ze skutkiem prawnym, winna udowodnić okoliczności wskazujące na dotrzymanie tych terminów, organ natomiast winien dokonać swobodnej oceny tych dowodów. Innymi słowy, strona musi udowodnić, kiedy (w jakiej dacie) dowiedziała się o okolicznościach stanowiących podstawę do wznowienia postępowania, ze ścisłością dostateczną do ustalenia, że jej podanie o wznowienie wpłynęło przed upływem terminu jednomiesięcznego od dnia, w którym dowiedziała się o okolicznościach stanowiących podstawę do wznowienia. Przesłanka braku winy strony oznacza sytuację, gdy nie została ona zawiadomiona o wszczęciu postępowania lub nie została dopuszczona do udziału w istotnych czynnościach procesowych, albo nie mogła w nich brać udziału z powodów od niej niezależnych. Mając na uwadze powyższe, Minister uznał, że brak jest przesłanek świadczących o stosowaniu przez organ prowadzący postępowanie zamierzonych działań, w celu uniemożliwienia stronom czynnego udziału w prowadzonym postępowaniu.