Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji dokonał także oceny znajdującego się w aktach sprawy oświadczenia świadka [...] złożonego w [...] w dniu [...] czerwca 2017 r. przed notariuszem w [...]. Organ wyjaśnił, że oświadczenie to pozbawione jest klauzuli odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań i w tym zakresie zostało konwalidowane poprzez protokół przesłuchania w dniu [...] sierpnia 2018 r. sporządzony przez pracowników Urzędu Miasta [...]. Odwołując się do treści art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. Minister wyjaśnił, że w aktach sprawy nie odnalazł oświadczenia drugiego świadka, co potwierdziła wnioskodawczyni w piśmie z dnia [...] grudnia 2018 r. Organ II instancji podkreślił, że z akt sprawy wynika, że [...] zmarł w dniu [...] grudnia 1941 r., a [...] zmarła w dniu [...] kwietnia 1942 r. w [...], czyli nigdy nie repatriowali się na obecne terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a zatem nie spełnili wymogu zawartego w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. Minister wyjaśnił, że spełnienie przez osobę opuszczającą w związku z wybuchem II wojny światowej dawnych terenów Rzeczypospolitej Polskiej warunku przesiedlenia się na terytorium Polski w granicach powojennych ma zasadnicze znaczenie dla oceny nabycia przez wnioskodawców prawa do rekompensaty na podstawie spadkobrania. Nabycie powyższego prawa przez spadkobierców ma charakter pochodny względem praw byłego właściciela. Jeśli były właściciel nie zrealizował przesłanek z art. 2 w związku z art. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r., to jego spadkobiercy nie mogą nabyć prawa do rekompensaty. Na poparcie zasadności tego stanowiska organ przywołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 marca 2018 r., sygn. akt I OSK 1038/16.
Podsumowując, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji stwierdził, że analiza dokumentów przedstawionych w sprawie prowadzi do konkluzji, że organ wojewódzki słusznie podjął decyzję o wydaniu rozstrzygnięcia odmawiającego wnioskodawczyni potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez [...] nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] stycznia 2019 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego złożyła [...]. W uzasadnieniu zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów postępowania administracyjnego mające istotny wpływ na wynik sprawy, polegające na zebraniu, rozpatrzeniu oraz dokonaniu przez organ oceny materiału dowodowego wbrew regułom wynikającym z art. 7, 8, 77 § 1 oraz art. 80 kpa.
W uzasadnieniu skarżąca przedstawiła argumenty na poparcie zasadności postawionego zarzutu. Wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji administracyjnej i utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W odpowiedzi na skargę Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: