Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska Sędziowie: WSA Przemysław Żmich WSA Dariusz Pirogowicz (spr.) Protokolant referent Monika Bodzan po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi I. H. na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia [...] października 2009 r. nr [...] w przedmiocie wydania z naruszeniem prawa decyzji komunalizacyjnej 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2009 r., nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej na rzecz I. H. kwotę [...] zł ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa decyzją z [...] października 2009 r. nr [...], po rozpoznaniu odwołania I. H., utrzymała w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] lipca 2009 r. nr [...] stwierdzającą, że decyzja komunalizacyjna Wojewody [...] z [...] marca 1991 r. nr [...] została wydana z naruszeniem prawa i odmawiającą jej uchylenia z powodu upływu pięcioletniego terminu od dnia, kiedy decyzja stała się ostateczna.
Decyzja Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej wydana została przy następujących ustaleniach stanu faktycznego i ocenie prawnej sprawy.
Decyzją z [...] marca 1991 r. Wojewoda [...], na podstawie art. 5 ust. 1 oraz art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 32, poz. 191 ze zm.), stwierdził nabycie z mocy prawa z dniem 27 maja 1990 r. przez Miasto Z. własności nieruchomości położonych w Z., przy ul. [...], oznaczonych jako działki: nr [...] o pow. [...] m2, uregulowanej w KW Nr [...]; nr [...] o pow. [...] m2, uregulowanej w KW Nr [...] oraz nr [...] o pow. [...] m2, uregulowanej w KW Nr [...]. Decyzja ta, wobec niewniesienia od niej odwołania stała się ostateczna [...] maja 1991 r.
Pismem z [...] listopada 2008 r. I. H. wniosła o wznowienie postępowania zakończonego powyższą decyzją komunalizacyjną w zakresie działki nr [...], podnosząc, że nie brała bez własnej winy udziału w postępowaniu komunalizacyjnym. Zaś ww. działka stanowi jej własność na podstawie postanowień Sądu Rejonowego w Z. [...] Wydział Cywilny z [...] stycznia 1991 r. sygn. akt [...] oraz z [...] września 1999 r. sygn. akt [...] o stwierdzeniu nabycia spadku.
W tym stanie rzeczy Wojewoda [...], postanowieniem z [...] czerwca 2009 r., działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. i art. 149 k.p.a., wznowił postępowanie w sprawie zakończonej ww. decyzją ostateczną Wojewody [...] i po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, decyzją z [...] lipca 2009 r. orzekł, że decyzja komunalizacyjna została wydana z naruszeniem prawa, jednak ze względu na upływ pięcioletniego terminu od dnia kiedy stała się ona ostateczna nie jest możliwe jej uchylenie.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Wojewoda, powołując się na wydane w postępowaniach spadkowych postanowienia Sądu Rejonowego Z. z [...] września 2005 r. i [...] września 1999 r., wskazywał, że własność nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...] przynależy I. H. Decyzja komunalizacyjna Wojewody [...] wydana natomiast została na w oparciu o postanowienie Sądu Powiatowego w Z. z [...] czerwca 1959 r. sygn. akt [...], stwierdzające zasiedzenie tej nieruchomości przez Skarb Państwa. Postanowienie to jednak zostało uchylone postanowieniem Sądu Okręgowego w S. z [...] września 2005 r. sygn. akt [...], a sprawa przekazane do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Rejonowy w Z. Ten zaś postanowieniem z [...] grudnia 2006 r. sygn. akt [...] oddalił wniosek o zasiedzenie przedmiotowej nieruchomości przez Miasto Z.- następcy prawnego Skarbu Państwa. Oznacza to, że na dzień 27 maja 1990 r. działka nie stanowiła mienia państwowego, a więc nie mogła podlegać komunalizacji. Ponieważ jednak decyzja Komunalizacyjna Wojewody [...] stała się ostateczna [...] maja 1991 r. upłynął już pięcioletni termin, o którym mowa w art. 146 § 1 k.p.a., umożliwiający jej uchylenie. Z tego względu obecne rozstrzygnięcie ograniczono do stwierdzenia, stosownie do art. 151 § 2 k.p.a., że kwestionowana decyzja wydana została z naruszeniem prawa.