Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Nowak Sędziowie WSA Jolanta Dargas WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz (spr.) Protokolant specjalista Aleksandra Borkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] października 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...]; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji solidarnie na rzecz [...] kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
I SA/Wa 63/19 U Z A S A D N I E N I E
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z [...] października 2018 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] lipca 2018 r. nr [...] odmawiającą uchylenia ostatecznych decyzji Wojewody [...] nr [...] z [...] lipca 2013 r. i nr [...] z [...] sierpnia 2014 r., którymi potwierdzono [...] prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Powyższa decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
[...] pismem z [...] grudnia 1990 r. zwrócili się do Urzędu Rejonowego w [...] o przyznanie odszkodowania za nieruchomości pozostawione poza obecnymi granicami państwa polskiego w postaci majątku [...], powiat [...], dawne województwo [...]. Następnie wnioskiem z [...] grudnia 2008 r. wystąpili oni do Wojewody [...] o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez [...] primo voto [...], secundo voto [...], nieruchomości poza obecnymi granicami RP, w postaci majątku [...], gmina [...], powiat [...], dawne województwo [...].
Organ szczegółowo opisał dokumenty przedłożone do akt sprawy w trakcie prowadzonego postępowania wyjaśniającego i zaznaczył, że Wojewoda [...] decyzją nr [...] z [...] lipca 2013 r. potwierdził [...] prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez [...] primo voto [...] secundo voto [...] nieruchomości poza obecnymi granicami RP, stanowiących majątek ziemski [...] wraz z folwarkami [...], powiat [...], dawne województwo [...], w części obejmującej [...]. Organ ustalił jednocześnie wysokość przysługującej rekompensaty na kwotę [...]. Decyzja stała się ostateczna w dniu 31 sierpnia 2013 r.
Następnie Wojewoda [...] decyzją nr [...] z [...] sierpnia 2014 r. potwierdził [...] prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia w/w nieruchomości poza obecnymi granicami RP, w części obejmującej [...]. Organ ustalił wysokość przysługującej rekompensaty na kwotę [...]. Decyzja ta stała się ostateczna w dniu 9 września 2014 r.
[...] wnioskiem z [...] kwietnia 2018 r. wystąpili o wznowienie postępowania zakończonego w/w decyzjami Wojewody [...], na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 kpa, z uwagi na pozyskanie nowego dowodu, w postaci rejestru szacunkowego dóbr ziemskich [...], powiat [...], sporządzonego na zlecenie [...] Banku Ziemskiego S.A. w dniu [...] października 1938 r., pozyskanego z [...] Centralnego Archiwum Państwowego w [...].
Wojewoda [...] postanowieniem z [...] czerwca 2018 r. wznowił postępowanie, a następnie decyzją z [...] lipca 2018 r. odmówił uchylenia w/w ostatecznych decyzji z [...] lipca 2013 r. i [...] sierpnia 2014 r.
[...] wnieśli odwołanie od powyższej decyzji.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji rozpoznając sprawę stwierdził, że decyzja organu pierwszej instancji jest prawidłowa. Organ odwoławczy wskazał, że kwestie rekompensat za mienie zabużańskie reguluje obecnie ustawa z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2017 r. poz. 2097 ze zm.). Minister przytoczył przepisy k.p.a. i orzecznictwo sądowoadministracyjne odnoszące się do instytucji wznowienia postępowania, w tym do art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. i podkreślił, że w przedmiotowej sprawie kluczowe jest ustalenie, czy nowy dowód w postaci rejestru szacunkowego dóbr ziemskich [...], sporządzonego na zlecenie [...] Banku Ziemskiego S.A. w dniu [...] października 1938 r., ma istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty.