Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Chaciński Sędziowie WSA Iwona Kosińska (spr.) WSA Przemysław Żmich Protokolant specjalista Aleksandra Borkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi [...] sp. z o.o. w [...] na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim utrzymuje ona w mocy decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] października 2016 r., nr [...], w odniesieniu do działek nr [...]; 2. w pozostałym zakresie oddala skargę; 3. zasądza od Ministra Inwestycji i Rozwoju na rzecz [...] sp. z o.o. w [...] kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Minister Inwestycji i Rozwoju decyzją z dnia [...] lutego 2018 r., po rozpatrzeniu wniosku [...] o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] października 2016 r., nr [...] stwierdzającą nieważność decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] kwietnia 1955 r. nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej [...] z dnia [...] lutego 1955 r. nr [...] odmawiającego przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ulicy [...], ozn. nr hip. [...].
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Minister Infrastruktury i Budownictwa, po rozpatrzeniu wniosku [...], decyzją z dnia [...] października 2016 r. stwierdził nieważność decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] kwietnia 1955 r. oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej [...] z dnia [...] lutego 1955 r. odmawiającego przyznania prawa własności czasowej do gruntu przedmiotowej nieruchomości [...].
Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem, wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy złożyła spółka [...], uczestnik tego postępowania. W uzasadnieniu spółka podniosła, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 maja 2015 r., sygn. akt P 46/13 art. 156 § 2 kpa utracił moc, co powoduje, że decyzja Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] października 2016 r. została wydana bez podstawy prawnej i jako taka jest dotknięta wadą nieważności. Ponadto skarżąca spółka zarzuciła organowi wadliwe ustalenie kręgu stron niniejszego postępowania i wydanie decyzji z wniosku [...], która nie legitymuje się interesem prawnym w przedmiotowej sprawie, bowiem nie jest następcą prawnym [...] adresatki decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia Prezydium Rady Narodowej, a umowa przelewu praw z dnia [...] czerwca 1956 r. zawarta w formie aktu notarialnego Repertorium nr [...] pomiędzy [...] a [...] nie stanowi o istnieniu interesu prawnego w sprawie o stwierdzeniu nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej oraz orzeczenia Prezydium Rady Narodowej, bowiem jej przedmiotem był przelew praw i roszczeń do odszkodowania. Spółka zakwestionowała również ustalenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa dotyczące braku nieodwracalnych skutków prawnych w niniejszej sprawie oraz zarzuciła brak zebrania i rozpatrzenia w całości niezbędnego materiału dowodowego, co skutkowało błędnymi ustaleniami faktycznymi przyjętymi za podstawę wydanego rozstrzygnięcia.
Po rozpatrzeniu złożonego wniosku Minister Infrastruktury i Rozwoju stwierdził, że nie może on zostać uwzględniony. W uzasadnieniu zajętego stanowiska organ nadzoru wyjaśnił cel i zasady postępowania nadzorczego opartego o art. 156 § 1 kpa. Następnie Minister przywołał treść art. 7 dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279). Wyjaśnił, że w przedmiotowej sprawie ogłoszenie o objęciu przez Gminę [...] gruntu nieruchomości położonej przy ul. [...] ukazało się w Dzienniku Urzędowym Rady Narodowej i Zarządu Miejskiego nr [...] z dnia [...] listopada 1948 r., natomiast wnioski o przyznanie prawa własności czasowej zostały złożone w dniu [...] marca 1949 r. przez [...] i w dniu [...] maja 1949 r. przez [...]. Oba wnioski złożone zatem zostały w określonym przez dekret terminie. Prezydium Rady Narodowej [...] orzeczeniem administracyjnym z dnia [...] lutego 1955 r. odmówiło przyznania prawa własności czasowej do gruntu przedmiotowej nieruchomości [...], a Ministerstwo Gospodarki Komunalnej decyzją z dnia [...] kwietnia 1955 r. utrzymało w mocy to orzeczenie administracyjne.