Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Nowicka Sędziowie Sędzia WSA Emilia Lewandowska /spr./ Asesor WSA Joanna Skiba Protokolant Jolanta Dominiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 października 2007 r. sprawy ze skargi W.L.K. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia posiadania prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej oddala skargę.
Minister Skarbu Państwa, decyzją z dnia [...] marca 2007 r., nr [...], utrzymał w mocy decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] listopada 2006 r., nr [...] orzekającą o odmowie potwierdzenia posiadania przez W. L. K. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez L. S. nieruchomości poza obecnym granicami Rzeczypospolitej Polskiej położonej w miejscowości C..
W uzasadnieniu decyzji Minister Skarbu Państwa wskazał, że Wojewoda Wielkopolski, działając na podstawie art. 7 ust. 2 w związku z art. 2 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnym granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169, poz. 1418 ze zm.), decyzją z dnia [...] listopada 2006 r. orzekł o odmowie potwierdzenia posiadania przez W. L. K. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez L. S. nieruchomości poza obecnym granicami Rzeczypospolitej Polskiej położonej w miejscowości C. Organ pierwszej instancji stwierdził bowiem, że C. nie wchodziły przed wybuchem II wojny światowej w skład Rzeczypospolitej Polskiej, stąd L. S. nie spełnia wymogu zamieszkiwania w dacie 1 września 1939 r. na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 2 pkt 1 ustawy).
Odwołanie od powyższej decyzji wniosła W. L. K. podnosząc, że rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji jest dla niej krzywdzące.
Minister Skarbu Państwa rozpoznając sprawę stwierdził, że decyzja Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] listopada 2006 r. nie narusza prawa. Organ odwoławczy zaznaczył, że z akt sprawy wynika, iż pozostawiona nieruchomość położona była w miejscowości C., która w dniu 1 września 1939 r. leżała na terenie Rumunii, a więc nie na terytorium należącym przed wybuchem II wojny światowej do Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym brak było podstaw do uwzględnienia wniosku o potwierdzenie posiadania prawa do rekompensaty za przedmiotową nieruchomość. Odnosząc się zaś do zarzutów podniesionych w odwołaniu Minister Skarbu Państwa stwierdził, że nie znajdują one potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. Zdaniem organu odwoławczego w sprawie nie doszło do naruszenia zasady określonej w art. 8 kpa. Minister Skarbu Państwa podkreślił, że w przedmiotowej sprawie nie zapadło rozstrzygnięcie przyznające stronie jakiekolwiek uprawnienia z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Prawa do rekompensaty nie przyznała decyzja Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia [...] maja 1970 r., nr [...] uchylająca decyzję Prezydium Rady Narodowej P. z dnia [...] grudnia 1969 r., nr [...], mocą której odmówiono S. S. prawa do rekompensaty, ani też decyzja Zarządu Geodezji i Gospodarki Terenami P. z dnia [...] maja 1971 r., nr [...] odmawiająca S. S. odstąpienia w użytkowanie wieczyste działki budowlanej, będącej własnością Skarbu Państwa.
Organ odwoławczy wskazał ponadto, że zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 grudnia 2004 r., sygn. akt K 2/04 tzw. układy republikańskie, zawarte przez Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego z władzami Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, Ukraińskiej SRR oraz Litewskiej SRR nie stanowiły wprost podstawy prawnej dla roszczeń kompensacyjnych z tytułu utraty mienia pozostawionego poza granicami państwa polskiego w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r. Kreowały natomiast zobowiązanie władz państwa polskiego do uregulowania w prawie wewnętrznym Rzeczypospolitej Polskiej rozliczeń z obywatelami polskimi, którzy utracili mienie nieruchome w związku ze zmianą granic na skutek wojny, o ile zostali przemieszczeni (repatriowani) na terytorium państwa polskiego w jego obecnych granicach, ustalonych w 1945 r. Analogiczne stanowisko przyjął Sąd Najwyższy w orzeczeniach z dnia z 17 października 1991 r., sygn. akt III CZP 99/91, z 21 listopada 2003 r., sygn. akt I CK 323/02 oraz z 19 listopada 2004 r., sygn. akt V CK 245/04. Tym samym zdaniem Ministra Skarbu Państwa w sprawie nie doszło do naruszenia powołanej przez skarżącą konstytucyjnej zasady ochrony praw nabytych.