Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Bożena Marciniak Sędziowie WSA Dorota Apostolidis WSA Magdalena Durzyńska (spr.) Protokolant Referent stażysta Aneta Suchecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lipca 2019 r. sprawy ze skargi E. S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lutego 2019 roku Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej jako organ/minister) utrzymał w mocy decyzję częściową nr [...] Wojewody [...] znak: [...] z dnia [...] listopada 2018 roku, odmawiającą E. S. (dalej jako skarżąca) potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez F. S. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej w [...] przy ul. [...], woj. [...]. Podstawę prawną ww. decyzji stanowiły art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 dalej jako kpa) oraz art. 9 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r., poz. 2097, dalej jako ustawa).
Organ podał, że zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy w przypadku śmierci właściciela nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, prawo do rekompensaty przysługuje wszystkim spadkobiercom albo niektórym z nich, wskazanym przez pozostałych spadkobierców, jeżeli spełniają wymóg określony w art. 2 pkt 2 ustawy, przy czym warunkiem skuteczności wniosku w tym zakresie jest złożenie go nie później niż do dnia 31 grudnia 2008 r. (art. 5 ust. 1 ustawy) tymczasem, skarżąca swój wniosek złożyła dopiero [...] kwietnia 2018 r. Organ wyjaśnił, że termin wskazany w dyspozycji art. 5 ust. 1 ustawy jest terminem prekluzyjnym prawa materialnego, wobec czego niezłożenie wniosku do dnia [...] grudnia 2008 r. powoduje wygaśniecie prawa do rekompensaty. Minister wyjaśnił także, że w sprawie nie ma zastosowania uchwała NSA z dnia 9 października 2017 r., sygn. I OPS 3/17, zgodnie z którą dla zachowania terminu przez spadkobierców lub współwłaścicieli (jest to unormowanie szczegółowe odnoszące się do przypadków o których mowa w art. 3), przynajmniej jeden ze spadkobierców lub współwłaścicieli powinien złożyć wniosek do dnia 31 grudnia 2008 r. (por. wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2016 r., sygn. akt I OSK 268/15). W tym stanie rzeczy, uwzględniając, że skarżąca jest jedynym spadkobiercą F. S. (postanowienie Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] marca 1990 r., sygn. akt. [...] Ns [...]), organ przyjął, że złożony w 1990 r. przez M. S. wniosek "o przyznanie odszkodowania w zamian za nieruchomości pozostawione w [...] przy ul. [...], woj. [...]" nie może wywierać skutku w stosunku do skarżącej.
W skardze na ww. decyzję ministra E. S. wniosła o jej uchylenie i uchylenie poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zarzuciła ministrowi naruszenie:
1) przepisów postępowania, a mianowicie art.10 kpa poprzez brak zapewnienia jej czynnego udziału w postępowaniu, począwszy od daty wystąpienia przez jej brata M. S. z wnioskiem o przyznanie odszkodowania w zamian za nieruchomości pozostawione w [...] przy ul. [...];
2) przepisów prawa materialnego, to jest art. 5 ust. 1 i 2, ustawy poprzez błędne uznanie, że złożenie przez M. S., wniosku o przyznanie odszkodowania za mienie pozostawione przez jej ojca F. S., nie wszczęło postępowania administracyjnego również w stosunku do niej jako dziedziczącej spadek po F. S. na podstawie testamentu.