Skargę na powyższą decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2019 r. złożył [...]. Zaskarżonej decyzji zarzucono:
1. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ wynik sprawy, tj. art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a., poprzez wydanie decyzji bez odniesienia się w sposób wymagany powołanymi przepisami do poszczególnych wskazanych w odwołaniu zarzutów, jak również niepełne i nieścisłe ustalenie stanu faktycznego sprawy oraz niewłaściwą i jedynie częściową ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, co finalnie doprowadziło do przeniesienia uchybień poczynionych przez organ I instancji do postępowania odwoławczego, a w konsekwencji poskutkowało:
a. nieprzeprowadzeniem wnikliwego postępowania dowodowego i wyjaśniającego, które doprowadziło do dowolnego przyjęcia, że w realiach niniejszej sprawy w sposób oczywisty racja leży po stronie organu administracji państwowej, czyli de facto Ministra Spraw Wewnętrznych;
b. nieuzasadnionym przyjęciem przez organ odwoławczy jednostronnej wykładni obowiązującego prawa, która to wykładnia z pozbawia beneficjentów tego prawa, którymi są obywatele występujący w postępowaniu (vide m.in. art 9 k.p.a.) realnej możliwości skorzystania z przysługujących im uprawnień;
c. nieuzasadnionym nie odniesieniem się przez organ odwoławczy do wszystkich zarzutów podniesionych w odwołaniu od decyzji organu I instancji, skutkującym przeprowadzeniem wywodu mającego wesprzeć argumentację zaprezentowaną w decyzji, od której strona złożyła odwołanie, przy jednoczesnym braku wskazania argumentów mających obalić twierdzenia strony składającej odwołanie, co finalnie stanowi nie tylko naruszenie przepisów postępowania, ale równocześnie uniemożliwia skarżącemu odniesienie się do argumentów przedstawionych przez organ odwoławczy co do racji skarżącego i ogranicza mu możliwości ochrony przysługujących mu praw.
Mając na względzie powyższe, na mocy art. 145 § 1 p.p.s.a. skarżący wniósł o uchylenie w całości tak decyzji zaskarżonej, jak i decyzji organu I instancji oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie od organu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa, według norm przepisanych.
W odpowiedzi na skargę Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wniósł o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej, podtrzymując jednocześnie stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Stosownie do treści art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2107 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd bada, czy organ administracji orzekając w sprawie nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Zgodnie z treścią art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej jako p.p.s.a.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a.