Rozpoznając sprawę w ramach wskazanych kryteriów Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2018 r. wydane zostały zgodnie z prawem.
Zaskarżoną decyzją Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...], którą odmówiono [...] potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez [...] nieruchomości położonej poza obecnymi granicami RP w [...] przy ulicy [...].
Istota sprawy sprowadza się do oceny prawidłowości zastosowania przez organy administracji art.3 ust.2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Z powołanego przepisu wynika, że " w przypadku śmierci właściciela nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, prawo do rekompensaty przysługuje wszystkim spadkobiercom albo niektórym z nich, wskazanym przez pozostałych spadkobierców (...)". Z regulacji tej jednoznacznie wynika, że publicznoprawne (administracyjne) prawo do rekompensaty z chwilą śmierci repatrianta z mocy ustawy staje się prawem jego spadkobierców i to oni, i tylko oni, mogą ubiegać się o jego potwierdzenie w drodze decyzji bądź wskazać jako "uprawnionego" do tego wystąpienia jednego z nich.
Poza sporem pozostaje, że spadek po [...] zmarłym [...] marca 1985 r. na podstawie testamentu nabył jego syn [...]. Zatem [...] - spadkobierca [...] nie należy do kręgu spadkobierców [...]. Matka skarżącego - [...] dziedziczyła wyłącznie po swojej matce [...] i w tym jedynie zakresie uprawnionym został po jej śmierci skarżący.
Odnosząc zatem niesporne ustalenia faktyczne do oceny prawnej organów stwierdzić zdaniem Sądu należy, że są one prawidłowe i odpowiadają prawu.
Sąd zwraca uwagę, że zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 1989 r., III CZP 32/89, mającej moc zasady prawnej "Przewidziany w art. 88 ustawy powołanej w punkcie 1 krąg osób, którym przysługuje uprawnienie do zaliczenia wartości mienia nieruchomego pozostawionego za granicą na pokrycie opłat za użytkowanie wieczyste lub ceny sprzedaży nieruchomości państwowej, jest kręgiem zamkniętym, wyłączającym cesję wymienionego uprawnienia na inne osoby". W uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy dodatkowo stwierdził, że "wymienione przepisy, stanowiące szczególne unormowanie w zakresie przenoszenia uprawnienia z art. 88 ust. 1 ustawy, wyłączają zatem możliwość stosowania do tego uprawnienia przepisów o przelewie wierzytelności - art. 509 i nast. k.c. Przepisy te nie mogą przeto stanowić podstawy przeniesienia uprawnienia, o którym mowa, na osobę trzecią. Nie ma też innych przepisów, które taką podstawę mogłyby stanowić. Rozwiązanie takie należy uznać za zgodne z charakterem uprawnienia z art. 88 ust. 1 ustawy".
Zgodnie z poglądami doktryny, które uzupełniają powołaną uchwałę Sądu Najwyższego, przyjęto, że "prawo do zaliczenia" to stosunek administracyjnoprawny, którego treścią jest "przyznanie repatriantowi (lub osobom wskazanym w art. 88 ust. 3 i 4 ustawy) uprawnienia majątkowego, stanowiącego ekwiwalent za mienie pozostawione za granicą (...) oraz, że problem przenoszenia tego rodzaju uprawnień pozostaje poza sferą regulacji prawa cywilnego i może być rozstrzygany jedynie na podstawie przepisów prawa publicznego (vide: J. Mojak, Glosa do uchwały składu 7 sędziów z 22.VI.1989, Państwo i Prawo z 1991, z. 1, s. 118).