Przechodząc na grunt obowiązującej ustawy nie ulega zatem wątpliwości, że prawo do rekompensaty jest prawem publicznym (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 kwietnia 2012 r., I OSK 606/11, ONSAiWSA 2013, nr 1,
s. 16) i do tego prawem ściśle związanym z osobą repatrianta (uchwała III CZP 32/89), to oznacza to, że ubiegać się o nie może wyłącznie osoba, której według prawa administracyjnego takie uprawnienie może być przyznane w drodze decyzji na podstawie obowiązującej ustawy.
Według ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości oraz ustawy gospodarce nieruchomościami (do 30 stycznia 2004 r.) o przyznanie "prawa do zaliczenia" na swoją rzecz mógł ubiegać się repatriant oraz osoba bezpośrednio wskazana przez repatrianta, będąca jego spadkobiercą ustawowym. "Wskazanie" nie oznaczało jednak cesji uprawnień (brak analogi do prawa cywilnego), a w rozumieniu art. 88 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości oraz później w rozumieniu art. 212 ustawy gospodarce nieruchomościami stanowiło szczególną instytucję, której skutkiem nie jest nabycie stricte rozumianego uprawnienia po stronie osoby wskazanej i utrata go po stronie repatrianta. "Wskazanie" należy odczytywać jako przesłankę z zakresu materialnego prawa administracyjnego, od której zależy możliwość ubiegania się przez spadkobiercę o "prawo zaliczenia" na swoją rzecz. Tym niemniej skuteczność "wskazania" zależy od istnienia uprawnienia po stronie wskazującego repatrianta, gdyż to jego status jest jego źródłem (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 1993 r., III AZP 39/92, OSNC z 1993 r., nr 7-8, poz. 128).
Mając na względzie powyższe, stanowisko wyrażone przez organy obu instancji należy uznać za prawidłowe.
Warto przy tym zauważyć, że zgodnie z art. 27 ustawy - postępowania w sprawach potwierdzenia prawa do rekompensaty wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy prowadzi się na podstawie jej przepisów. Mając na względzie powyższy przepis, obecnie organy orzekające o publicznoprawnym uprawnieniu do rekompensaty za mienie zabużańskie obowiązane są stosować przesłanki obowiązujące w dacie orzekania. Zatem [...] nie mógł skutecznie przenieść własnych uprawnień wynikających ze spadkobrania po [...] na skarżącego, który nie należał do kręgu spadkobierców [...]. Uprawnienia związane z prawem do potwierdzenia rekompensaty za przedmiotowe mienie w tym "wskazanie" przez [...] skarżącego było nieskuteczne bowiem jak wyraźnie stanowi przepis art. 3 ust.2 ustawy - uprawnionymi tak do wskazania jak i do bycia wskazanym mają jedynie spadkobiercy właściciela nieruchomości pozostawionej poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Należy raz jeszcze podkreślić, że w oparciu o zebrany materiał dowodowy, stwierdzić należy, że właścicielem przedmiotowego mienia był wyłącznie [...], którego wyłącznym spadkobiercą jest jego syn [...].
Mając na względzie powyższe, należy się zgodzić z Ministrem Spraw Wewnętrznych i Administracji, który nie naruszył art. 27 w zw. z art. 3 ust. 1 i 2 ustawy i zgodnie z nimi wywiódł, że obecnie rekompensata za nieruchomości zabużańskie nie może być przyznana osobie wskazanej przez spadkobiercę nieżyjącego właściciela nieruchomości bowiem osoba ta - tutaj skarżący nie legitymuje się statusem spadkobiercy [...] (art. 3 ust. 2 ustawy).
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 p.p.s.a.