Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Pirogowicz Sędziowie WSA Magdalena Durzyńska (spr.) WSA Elżbieta Lenart Protokolant starszy referent Justyna Kobylarczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi Z. T. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] i umarza postępowanie administracyjne; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz Z. T. kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją [...] z dnia [...] marca 2017 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej jako organ/minister) działając na podstawie art. 138 § 1 pkt. 1 w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.; dalej: kpa) oraz art. 9 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 2042; dalej: ustawa) utrzymał w mocy decyzję Ministra Skarbu Państwa nr [...] z dnia [...] grudnia 2016 r. stwierdzającą nieważność decyzji Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r. znak: [...] w zakresie dotyczącym potwierdzenia prawa do rekompensaty na rzecz Z. T..
Ww decyzją Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r. (dalej jako decyzja wojewody) potwierdzono prawo do rekompensaty Z. T. i J. P. z tytułu pozostawienia przez ich poprzednika J. R. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w miejscowości [...] ul. [...], pow. [...], woj. [...].
Podstawę faktyczną i prawną warunkującą stwierdzenie nieważności ww decyzji wojewody stanowiło ustalenie, iż w ustawowym terminie tj. 31 grudnia 2008r. wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty złożyła jedynie J. P. a decyzja wojewody potwierdzała prawo do otrzymania rekompensaty także na rzecz jej siostry Z. T.. Opierając się na treści przepisów ustawy oraz art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 oraz art. 158 § 1 kpa organ uznał, że decyzja wojewody została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Powołując się na orzecznictwo sądowo-administracyjne minister wyjaśnił, że wg przepisów ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. każdy spadkobierca, po spełnieniu koniecznych wymogów mógł uzyskać potwierdzenie prawa do rekompensaty w zależności od przysługującego mu udziału spadkowego, niezależnie od tego co postanowią pozostali spadkobiercy. W tym zakresie uznał jednak, że wniosek jednego spadkobiercy nie rozciąga się na prawa i obowiązki pozostałych spadkobierców. W konsekwencji organ przyjął, że postępowanie administracyjne w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami państwa polskiego wszczynane jest jedynie na wniosek uprawnionej osoby i tylko w zakresie przysługujących jej jako wnioskodawcy uprawnień. Potwierdzenie prawa do rekompensaty Z. T., pomimo iż nie złożyła ona stosownego wniosku w tym zakresie, minister uznał za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa.
Organ analizował także wniosek złożony przez J. R. w 1990r. w oparciu o ówcześnie obowiązujące przepisy i jako że został złożony po jego śmierci - uznał go za bezskuteczny.
Skargę na ww decyzję złożyła Z. T. (dalej jako skarżąca). Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie prawa materialnego mające wpływ na wynik spraw tj. art. 5 ust. 1 i 2 w zw. z art. 3 ust. 2 ustawy poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, iż każdy ze spadkobierców powinien złożyć w terminie określonym w art. 5 ust. 1 ustawy oddzielny wniosek o przyznanie prawa do rekompensaty za mienie pozostawione poza granicami RP. W oparciu o tak sformułowany zarzut, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ppsa w zw. z art. 135 ppsa skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.