Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Pirogowicz (spr.) Sędziowie WSA Emilia Lewandowska WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz Protokolant starszy referent Monika Bodzan po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2016 r. sprawy ze skargi B. P., M. P., R. P. i M. P. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z [...] kwietnia 2016 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania B. P., M. P., R. P. oraz M. P., utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] czerwca 2015 r. nr [...] o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Dzielnicy [...] z [...] grudnia 1981 r. nr [...] orzekającej o odszkodowaniu za grunt nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], ozn. jako "[...]".
Decyzja Ministra Infrastruktury i Budownictwa wydana została w następującym stanie sprawy.
Nieruchomość położona w [...] przy ul. [...] o pow. [...] m2 objęta była działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) i w dacie jego wejścia w życie stanowiła własność E. P. Była ona wówczas wykorzystywana jako gospodarstwo rolno-sadownicze. Na mocy decyzji o lokalizacji szczegółowej z [...] marca 1974 r., przekazana została Urzędowi Dzielnicowemu [...] pod inwestycje.
Decyzją Naczelnika Dzielnicy [...] z [...] grudnia 1974 r. nr [...], przyznano w trybie art. 53 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. - o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. z 1961 r. Nr 18 poz. 94 ze zm.), przywoływanej dalej jako: "ustawa wywłaszczeniowa" E. P. oraz S. P. odszkodowanie za znajdujące się na gruncie zabudowania i rośliny, zaznaczając jednocześnie, że odszkodowanie za grunt zostanie rozstrzygnięte odrębną decyzją.
Decyzją z [...] grudnia 1984 r. Naczelnika Dzielnicy [...], działając również w trybie art. 53 powołanej wyżej ustawy, orzekł o ustaleniu na rzecz M. P. (następcy prawnego E. P.) odszkodowania za grunt tej nieruchomości w kwocie [...] złotych, ustalając je wówczas w oparciu o elaborat biegłego Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkalnictwa S. W. z [...] października 1975 r, przy uwzględnieniu zasad ustalania odszkodowania za grunty określonych w art. 8 ust. 8 pkt 1 tej ustawy.
Wnioskiem z dnia [...] maja 2014 r. B. P. (będący jednym z następców prawnych M. P.) wystąpił do Wojewody [...] o stwierdzenie nieważności decyzji odszkodowawczej z [...] grudnia 1984 r., zarzucając jej, że wbrew obowiązującym wówczas przepisom wydana została bez przeprowadzenia rozprawy, a w konsekwencji braku możliwości wysłuchania na niej opinii biegłego.
W następstwie przeprowadzonego postępowania nadzorczego Wojewoda [...] decyzją z [...] czerwca 2015 r. odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji Naczelnika Dzielnicy [...] oceniając, że przy jej wydawaniu nie doszło do rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., ani nie była ona obarczona żądną inną wadą opisaną w 156 § 1 k.p.a.
W odniesieniu do prezentowanego przez inicjatora postępowania zarzutu dotyczącego braku przeprowadzenia rozprawy, a tym samym rażącego naruszenia art. 22 ustawy wywłaszczeniowej (pierwotnie oznaczonego nr 21) - co miało stanowić zasadniczy powód stwierdzenia nieważności decyzji - organ zwracał uwagę, że wprawdzie w aktach brak jest protokołu z rozprawy, ale nie musi to oznaczać, że taka rozprawa się nie odbyła. Istnieje bowiem możliwość, że jedynie w związku z upływem czasu stosowne dokumenty się nie zachowały. Brak z kolei kompletnych archiwalnych akt powoduje, że nie można przeprowadzić oceny postępowania i ustalić z całą pewnością, że było ono prowadzone prawidłowo lub nie. Jeśli zaś chodzi o brak biegłych na rozprawie to organ wywodził - odwołując się w tym zakresie do poglądów prezentowanych w orzecznictwie sądów administracyjnych - że wprawdzie stanowi to naruszenie przepisów ustawy, które jednak nie może być oceniane w kategorii rażącego naruszenia prawa. Zwracał mianowicie uwagę, że ustalenie odszkodowania nastąpiło w oparciu o opinię biegłego i przy zastosowaniu obowiązujących wówczas przepisów prawa. Sam natomiast udział biegłych w rozprawie nie mógł wpłynąć na jego wysokość, gdyż ta była ustalana wówczas w oparciu o obowiązujące przepisy i normatywy. Jednocześnie organ wojewódzki wskazywał, że same materialnoprawne przesłanki ustalenia odszkodowania opisane w art. 53 powołanej ustawy, zostały w sprawie spełnione.