Licząc od daty pierwszego postanowienia, przekroczenie terminu ze strony Skarżącej wynosiło jeden dzień, podczas gdy organ potrzebował sześciu dni by wysłać owo postanowienie. Działanie organu może być w takiej sytuacji odebrane jako naruszenie zasady zaufania i próbę uchylenia się od merytorycznego rozpoznania sprawy, co nie może uzyskać aprobaty w demokratycznym państwie prawnym.
Wsteczny skutek stwierdzenia nieważności postanowienia z [...] lutego 2016 roku nie może prowadzić do uznania, że Skarżąca złożyła wniosek o podjęcie postępowania z przekroczeniem terminu o którym mowa w art. 98 § 2 k.p.a. Składając [...] sierpnia 2017 roku wniosek o podjęcie zawieszonego postępowania, Skarżąca nie mogła przypuszczać, że dojdzie do stwierdzenia nieważności postanowienia z [...] lutego 2016 roku. Jak wynika z akt sprawy, dopiero w decyzji z [...] lutego 2018 roku uchylającej pierwotnie wydaną decyzję o umorzeniu postępowania Minister nakazał Wojewodzie zbadanie, czy postanowienie z [...] sierpnia 2014 roku zostało doręczone Skarżącej i w razie ustalenia, że postanowienie zostało doręczone, zalecił podjęcie czynności mających na celu stwierdzenie nieważności postanowienia z [...] lutego 2016 roku.
Sąd podkreśla w tym miejscu, że Skarżąca działała w pełnym zaufaniu do organu, o czym świadczy m.in. złożenie przez nią oświadczenia potwierdzającego fakt otrzymania pierwszego postanowienia o zawieszeniu postępowania.
Ponieważ naruszenie przepisów postępowania, to jest wynikającej z art. 8 k.p.a. zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów władzy publicznej, miało w realiach niniejszej sprawy istotny wpływ na jej wynik, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 135 p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji.
O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 200 i 205 § 1 p.p.s.a. zasądzając na rzecz Skarżącej zwrot uiszczonego przez nią wpisu sądowego.