Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Nowak (spr.) Sędziowie: WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz WSA Anna Falkiewicz-Kluj Protokolant specjalista Ewelina Dębna po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lipca 2019 r. sprawy ze skarg M. W. i M. F. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania oddala skargi.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej jako "Minister") decyzją z [...] lutego 2018 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] listopada 2017 r. nr [...] orzekającą o umorzeniu postępowania administracyjnego wszczętego wnioskiem M. W. z 5 października 1990 r. o potwierdzenie prawa do rekompensaty za mienie pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w miejscowości G., powiat [...], dawne województwo [...].
Decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym:
M. W. wnioskiem z 5 października 1990 r. wystąpił do Burmistrza Miasta K. o rekompensatę za przedmiotowe mienie. Zawiadomieniem z [...] czerwca 2017 r. Wojewoda [...] przekazał ww. wniosek do rozpoznania Wojewodzie [...].
Wojewoda [...] decyzją z [...] listopada 2017 r. umorzył postępowanie administracyjne wszczęte powyższym wnioskiem i wskazał, że ze zgromadzonych w sprawie dokumentów wynika, że Starosta [...] decyzją z [...] marca 2003 r. nr [...] potwierdził M. W. i M. F. (dalej jako "skarżący") uprawnienie do otrzymania ekwiwalentu z tytułu pozostawienia przez M. W. nieruchomości położonej w miejscowości G. Dowodem o pozostawieniu tej nieruchomości było orzeczenie Państwowego Urzędu Repatriacyjnego Oddział w R. nr [...] z [...] sierpnia 1947 r., na podstawie którego ustalono, że w skład pozostawionego mienia wchodziło gospodarstwo rolne o pow. [...] ha, w tym [...] ha ziemi ornej, [...] ha sadu oraz dom mieszkalny, stodoła i stajnia. Na powyższej decyzji widnieje adnotacja Wojewody [...] z [...] maja 2016 r. o wybranej przez skarżących formie realizacji prawa do rekompensaty w postaci ceny sprzedaży nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa oraz o wysokości rekompensaty. Organ wskazał dalej, że adnotacje te zostały zamieszczone zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty za mienie pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2016 r. poz. 2042 ze zm.), powoływanej dalej jako "ustawa z 8 lipca 2005 r." W ocenie organu z powyższego wynika, że w niniejszej sprawie zachodzi tożsamość podmiotowa i przedmiotowa z decyzją Starosty [...] z [...] marca 2003 r. W obu bowiem sprawach występują te same strony, tj. skarżący, oraz przedmiot, czyli gospodarstwo rolne o pow. [...] ha z zabudowaniami, o których mowa w orzeczeniu Państwowego Urzędu Repatriacyjnego Oddział w R. nr [...] z [...] sierpnia 1947 r. Istnienie powyższej decyzji ostatecznej stanowi przeszkodę w prowadzeniu niniejszego postępowania i czyni je bezprzedmiotowym, co skutkowało jego umorzeniem. Organ zauważył, że odrębną kwestią jest faktyczna realizacja przyznanej i niezrealizowanej rekompensaty, która nie może być przedmiotem tego postępowania.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z [...] lutego 2018 r., po rozpatrzeniu odwołania skarżących, utrzymał w mocy decyzję z [...] listopada 2017 r. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, że w związku z faktem, że sprawa o tym samym zakresie podmiotowym i przedmiotowym została uprzednio rozstrzygnięta przez Starostę [...] decyzją, która stała się ostateczna z dniem [...] kwietnia 2003 r., to tym samym organ pierwszej instancji nie mógł wydać nowego i jednocześnie odmiennego rozstrzygnięcia merytorycznego. Dla stwierdzenia, że w przedmiotowej sprawie, wskutek jej ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, nastąpiłoby naruszenie res iudicata (powagi rzeczy osądzonej), istotne znaczenie ma istnienie tożsamości obu spraw. Decyzja ostateczna ma bowiem powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą prawną stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Konieczne jest zatem wykazanie, że zaistniałaby tożsamość sprawy rozstrzygniętej kolejno po sobie dwoma decyzjami, z których pierwsza jest ostateczna, tj. że obie decyzje dotyczyłyby tożsamego podmiotu oraz tożsamego przedmiotu sprawy, przy jednoczesnej tożsamości stanu prawnego, jak i faktycznego. W ocenie Ministra w sprawie z wniosku M. W. wystąpiła owa tożsamość sprawy. Tożsamość podmiotowa przejawia się tym, że zarówno w postępowaniu wszczętym przez Starostę [...], jak i w niniejszym postępowaniu wnioskodawcą jest M. W. Oba te postępowania dotyczą także tego samego przedmiotu, tj. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej przez M. W. nieruchomości położonej w miejscowości G., powiat [...], woj. [...]. Z kolei adnotacje naniesione przez Wojewodę [...] w dniu 29 maja 2006 r. na decyzji Starosty [...] z [...] marca 2003 r., potwierdzające uprawnienie do otrzymania ekwiwalentu z tytułu pozostawionego mienia jako podstawę prawną wskazują art. 7 ust. 4 ustawy z 8 lipca 2005 r. Należy więc stwierdzić, że oba postępowania toczyły się w oparciu o ustawę z 8 lipca 2005 r., a złożone wnioski uzupełniane były o te same dowody, potwierdzające te same okoliczności faktyczne. W tej sytuacji konieczne stało się umorzenie jako bezprzedmiotowego niniejszego postępowania, co zasadnie uczynił organ pierwszej instancji.