Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Sobielarska, Sędziowie sędzia WSA Jolanta Dargas (spr.), sędzia WSA Dariusz Chaciński, Protokolant ref. staż. Agata Abramowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 października 2017 r. sprawy ze skargi B. T. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji w sprawie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz B. T. kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] kwietnia 2017r. nr [...] Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji - uchylił decyzję nr [...] Wojewody [...] z dnia [...] października 2016 r., w całości oraz przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.
W sprawie ustalono następujący stan faktyczny i prawny:
Wnioskiem z dnia 4 grudnia 2008 r. B. T. zwróciła się do Wojewody [...] o wydanie decyzji w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty za nieruchomości pozostawione w [...] i [...] przez J. C..
Wojewoda [...] pismem z dnia 7 maja 2009 r. wezwał B. T. do uzupełnienia wniosku o wymagane dokumenty wymienione w art. 6 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r.
Postanowieniem nr [...] z dnia [...] listopada 2009 r. Wojewoda [...] na podstawie art. 98 § 1 k.p.a. zawiesił postępowanie na wniosek strony.
Postanowieniem nr [...] z dnia [...] grudnia 2012 r. Wojewoda [...] na podstawie art. 97 § 2 k.p.a. podjął zawieszone postępowanie.
Decyzją nr [...] z dnia [...] października 2016 r. Wojewoda [...] na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. odmówił B. T. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. C. i Z. C. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej - w miejscowościach [...] i [...], gmina [...], pow. [...], woj. [...]. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ I instancji podał, że w przedmiotowej sprawie na okoliczność udowodnienia, że J. i Z. małż. C. byli właścicielami nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w miejscowościach [...] i [...], B. T. przedłożyła oświadczenie świadków S. F. i A. K. Oświadczenia te nie spełniają zdaniem organu wymogów określonych w art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. w związku z czym nie mogą stanowić dowodu własności mienia zabużańskiego. Wobec braku innych dowodów ww. oświadczenia nie mogą być brane pod uwagę jako dowody uzupełniające. W związku z powyższym organ wojewódzki przyjął, że strona postępowania nie udowodniła, że jej poprzednicy prawni byli właścicielami nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego.
Odwołanie od powyższej decyzji wniosła B. T..
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji rozpatrując sprawę stwierdził, iż w niniejszej sprawie kluczowe znaczenie ma ustalenie czy znajdujące się w aktach administracyjnych oświadczenia świadków dokumentują fakt pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej. Organ odwoławczy podniósł, że w przypadku braku dokumentów zawierających urzędowy opis mienia lub orzeczenia wydanego przez Państwowy Urząd Repatriacyjny, dowodami mogą być oświadczenia dwóch świadków. Jednakże, stosownie do art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 8 lipca 2005r. moc dowodowa takich oświadczeń jest uzależniona od spełnienia następujących przesłanek:
muszą one zostać złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia, przed notariuszem, organem prowadzącym postępowanie lub w polskiej placówce konsularnej w kraju zamieszkania świadka, świadkowie muszą być osobami, które zamieszkiwały w miejscowości, w której znajduje się nieruchomość pozostawiona poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, lub w miejscowości sąsiedniej, oraz nie być osobami bliskimi - w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1774 ze zm.) - właścicieli lub spadkobierców ubiegających się o potwierdzenie prawa do rekompensaty.