Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Marciniak Sędziowie WSA Magdalena Durzyńska (spr.) WSA Elżbieta Lenart Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi Gminy Miejskiej [...] na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nieodpłatnego przekazania prawa własności nieruchomości oddala skargę
Decyzją [...] z dnia [...] marca 2018 r. Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa (dalej jako organ/KKU) działając na podstawie art. 18 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191, ze zm. dalej jako ustawa), art. 138 § 1 pkt. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 dalej jako kpa) i art. 16 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935), utrzymała w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] września 2016 r. [...] o odmowie nieodpłatnego przekazania na rzecz Gminy [...] nieruchomości gruntowej, oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr [...] o pow. [...] ha, obręb [...] miasta [...], stanowiącej własność Skarbu Państwa, będącej w użytkowaniu wieczystym Gminy Miejskiej [...], dla której prowadzona jest księga wieczysta nr [...].
W uzasadnieniu Komisja podała, iż Gmina Miejska [...] (dalej jako skarżąca) wystąpiła o przekazanie w trybie art. 5 ust. 4 ustawy na jej rzecz prawa własności ww nieruchomości wskazując na podjętą decyzję o rozbudowie i nadbudowie istniejącego na niej budynku oraz o zmianie sposobu jego użytkowania na funkcje usług publicznych (Straż Miejska) wraz z wydzieleniem części garażowo gospodarczej i budowie parkingu.
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] września 2016 r., znak: [...], odmówił nieodpłatnego przekazania skarżącej nieruchomości opisanej w sentencji decyzji; a KKU, jak wskazano, utrzymała ww decyzję w mocy. Podstawę materialno-prawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 5 ust. 4 ustawy. Stanowi on, że gminie na jej wniosek może być przekazane mienie państwowe, jeżeli jest ono związane z realizacją jej własnych zadań. Organ wyjaśnił, że norma ta stwarza możliwość uzyskania przez gminę mienia, w stosunku do którego wykaże istnienie bezpośredniego związku z realizowanymi przez nią aktualnie zadaniami oraz że celem ww. przepisu nie jest generalne przysporzenie gminom majątku. Dalej wskazał, że przedmiotowa nieruchomość znajduje się w użytkowaniu wieczystym skarżącej gminy, która korzysta z niej na prawach zbliżonych do prawa własności, i wyjaśnił, że użytkownik wieczysty może korzystać z gruntu (realizować na nim zadania własne) oraz rozporządzać swoim prawem w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego, w tym poprzez zagospodarowanie gruntu zgodnie z przepisami. Podstawy przekazania w tym trybie nieruchomości, jak wskazał organ, nie może uzasadniać niedogodność, jaką jest dla użytkownika wieczystego wnoszenie opłat rocznych z tytułu tego prawa.
KKU wyjaśniła także, iż decyzja wojewody wydana w trybie wyżej powołanego przepisu ma charakter decyzji uznaniowej, a to oznacza, że nawet w przypadku, gdy dane mienie związane jest z realizacją zadań gminy, to wojewoda nie ma obligatoryjnego obowiązku przekazania go na własność wnioskodawcy. KKU zwróciła uwagę, że zgodnie z art. 233 kc, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób i w tych samych granicach może swoim prawem rozporządzać a budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność (art. 235 § 1 kc). Oznacza to wg organu, że skarżąca jako użytkownik wieczysty przedmiotowego gruntu oraz właściciel znajdującego się na nim budynku ma w pełni zagwarantowane, stabilne prawo, wykonywania realizowanych tam zadań.