Jednocześnie trzeba zwrócić uwagę, że przepis art. 149 § 1 P.p.s.a., w brzmieniu mającym zastosowanie w sprawie, zawiera normę, wg której uwzględnienie skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego polega nie tylko na zobowiązaniu organu do podjęcia określonych działań w zakreślonym terminie, ale także na rozstrzygnięciu o tym, czy bezczynność miała w ogóle miejsce oraz czy ewentualnie miała ona charakter rażącego naruszenia prawa.
Na tym tle, aktualnie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ukształtowane zostało jako dominujące stanowisko, zgodnie z którym podjęcie przez organ określonego działania po wniesieniu do sądu skargi na bezczynność, nie zwalnia wojewódzkiego sądu administracyjnego z obowiązku rozpoznania skargi wniesionej na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. w zakresie orzekania w przedmiocie stwierdzenia, czy bezczynność taka miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1 zd. drugie P.p.s.a.).
Uwzględnienie skargi w takim przypadku polega na rozstrzygnięciu przez Sąd czy bezczynność miała miejsce jeszcze przed wniesieniem skargi oraz czy była ona obarczona rażącym naruszeniem prawa, a także dokonaniu oceny, czy zaistniały przesłanki do ewentualnego wymierzenia grzywny stosownie do art. 149 § 2 P.p.s.a.
Podjecie zatem przez organ określonych działań których domagała się strona w sytuacji złożenia skargi na bezczynność organu, nie powoduje, że w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o tym, czy zaistniała uprzednio bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, postępowanie sądowe staje się bezprzedmiotowe i podlegałoby umorzeniu na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. (por. postanowienie NSA z 13 listopada 2012 r., sygn. akt I OSK 2626/12 - CBOSA).
Dlatego też w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, pomimo przekazania juz przez Prezydenta Miasta Opola zażalenia strony Kolegium, Sąd zobligowany był rozstrzygnąć czy w postępowaniu administracyjnym wystąpiła zarzucana organowi bezczynność postępowania oraz czy miała ona charakter rażącego naruszenia prawa, a w konsekwencji, czy zaistniały też podstawy do ewentualnego orzeczenia o grzywnie.
Jak stanowi art. 133 k.p.a. - organ administracji publicznej, który wydał decyzję odpowiednio postanowienie, obowiązany jest przesłać odwołanie (zażalenie) wraz z aktami sprawy organowi odwoławczemu w terminie siedmiu dni od dnia, w którym otrzymał odwołanie i zażalenie), jeżeli w tym terminie nie wydał nowej decyzji w myśl art. 132 k.p.a. Datą początkową biegu tego terminu, liczonego według zasad określonych w art. 57 k.p.a., jest dzień otrzymania odwołania - dzień faktycznego wpływu odwołania do organu I instancji.
Przekazanie złożonego środka zaskarżenia jest czynnością materialno - techniczną, dla której ustawodawca ustanowił zatem ściśle określony termin. Termin ten z woli ustawodawcy jednoznacznie określa przepis rangi ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego. Takie działanie ustawodawcy ma na celu zagwarantowanie realizację zasady sprawności postępowania administracyjnego oraz zapobieganie bezczynności organu i przewlekłemu prowadzeniu postępowania administracyjnego. Organ administracji publicznej obciąża zatem obowiązek, który określony jest w przepisie prawa powszechnie obowiązującego, a stronie służy uprawnienie żądania wykonania (należytego wykonania) tego obowiązku. Wykonanie bądź zaniechanie przez organ wykonania tego obowiązku wywołuje określone skutki faktyczne i prawne. Nie można zapominać, że - jak już wyżej podkreślono - przekazanie organowi II instancji zażalenia wraz z aktami sprawy umożliwia rozpatrzenie sprawy przez organ odwoławczy.