Oceniając czynności Prezydenta Miasta Opole, jako organu egzekucyjnego I instancji, w kontekście zarzucanej mu w skardze bezczynności postępowania naruszającej określony przez ustawodawcę termin przekazania złożonego środka zaskarżenia organowi odwoławczemu, o jakim mowa w art. 133 k.p.a. to zaznaczyć trzeba, że przewidziany w tym przepisie 7-dniowy termin przewidziany dla dokonania tej czynności materialno - technicznej został wielokrotnie przekroczony. W sytuacji gdy zażalenie skarżącego z dnia 6 kwietnia 2017 r. na postanowienie w przedmiocie zarzutów egzekucyjnych dotyczących tytułu wykonawczego z dnia 12.12.2016 r. nr [...], zostało przekazane Kolegium dopiero w dniu 16 sierpnia 2017 r. Tych dat organ I instancji nie kwestionował. Nie wskazał też w swoim piśmie przekazującym skargą strony tut. Sądowi, jakie były ewentualne przyczyny niewywiązania się z ustawowego terminu przewidzianego dla tej czynności materialno-technicznej.
Z powyższego wynika, że organ I instancji pozostawał w nieuzasadnionej zwłoce w przesłaniu zażalenia. Skoro więc organ nie przesłał zażalenia strony w ustawowym terminie, tj. w ciągu siedmiu dni od dnia, w którym je otrzymał , to tym samym Sąd, na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 P.p.s.a. stwierdził, że dopuścił się on bezczynności (pkt 2 orzeczenia). Jednocześnie mając na względzie art. 149 § 1a P.p.s.a. Sąd stwierdził, że bezczynność miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt 3 orzeczenia). Rażącym naruszeniem prawa jest stan, w którym bez żadnej wątpliwości można powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, że naruszono prawo w sposób oczywisty (tak Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 czerwca 2012 r., I OSK 675/12, Lex Omega nr 1218894). Taką cechę, tj. oczywistości w naruszeniu prawa, należy przyjąć w niniejszym stanie faktycznym, w którym organ nie zrealizował w sposób prawidłowy i w ustawowo zakreślonym terminie obowiązku przekazania organowi odwoławczemu zażalenia skarżącego wraz z aktami sprawy.
W konsekwencji, wobec stwierdzonej bezczynności, noszącej znamiona rażącego naruszenia prawa, Sąd orzekł o wymierzeniu organowi , na podstawie art. 149 § 2 w zw. z art. 154 § 6 P.p.s.a. grzywny w wysokości 150 zł (pkt 4 orzeczenia) biorąc pod uwagę przy określeniu jej wysokości czas trwania pozostawania organu w stanie bezczynności .
O kosztach postępowania sądowego, orzeczono stosownie do art. 201 § 1 w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a. , zaliczając do nich wyłącznie uiszczony wpis sądowy w kwocie 100 zł. Sąd nie uwzględnił natomiast dalej idącego żądania skarżącego o zasądzenie na jego rzecz kosztu przygotowania wzorów skargi i pism procesowych wnoszonych w niniejszej sprawie w kwocie 150 zł.
Zgodnie art. 205 § 1 P.p.s.a. do niezbędnych kosztów postępowania prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem lub radcą prawnym, zalicza się poniesione przez stronę koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdu i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata lub radcy prawnego.
W orzecznictwie przyjmuje się, że regulacja art. 205 § 2 P.p.s.a. ma charakter wyczerpujący, a zatem przedstawiony tam katalog niezbędnych kosztów postępowania nie może być rozszerzany na inne wydatki (por. postanowienie NSA z dnia 13 marca 2012 r., sygn. akt II FZ 30/12 oraz II FZ 31/12). Przykładowo można wskazać, że konsultacja prawna (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2005 r. sygn. akt II SAB/Wa 134/05) czy zakup ekspertyzy prawnej (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 lipca 2004 r., sygn. akt III SA 855/03) nie wchodzą w skład kosztów postępowania, które podlegają zwrotowi (por. też postanowienie NSA z dnia 5 marca 2008 r., sygn. akt I OZ 128/08). W sprawie nie budzi wątpliwości, że skarżący wniósł skargę samodzielnie, korzystając jedynie w tym celu z przygotowanego mu w ramach odpłatnej konsultacji prawnej jej projektu.