Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Skiba Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Sobielarska Sędzia WSA Dariusz Pirogowicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 26 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym, w trybie uproszczonym sprawy ze skargi T. G. na bezczynność Prezydenta miasta W. w przedmiocie rozpoznania wniosku o przyznanie pomocy społecznej oddala skargę.
T.G. pismem z [...] listopada 2015 r., doprecyzowanym pismem z [...]maja 2016 r., wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Prezydenta [...] w przedmiocie rozpoznania jej podania z [...] czerwca 2013 r. o przyznanie pomocy społecznej.
Skarga ta wniesiona został następujących okolicznościach faktycznych.
Podaniem z [...] czerwca 2013 r. T.G. wystąpiła do Centrum Pomocy Społecznej o przyznanie jej pomocy społecznej przeznaczonej na sfinansowanie kosztów codziennego dożywiania, zakupu środków czystości, biletów ulgowych, kosztów usług telefonicznych, wykupu leków, zakupu bielizny osobistej i dziennej, a nadto przyznanie jej bonów do baru. W podaniu tym nie wskazała adresu korespondencyjnego, podnosiła jednocześnie, iż jest od września 2012 r. osobą bezdomną. Próba ustalenia owego adresu przez pracownika socjalnego, który prowadził w tym przedmiocie rozmowę telefoniczną z wnoszącą podanie, okazała się bezskuteczne. W związku z czym, stosownie do art. 64 § 1 k.p.a. pozostawiono je bez rozpoznania.
Przed wniesieniem wskazanej na wstępie skargi, T.G. złożyła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...], w trybie art. 37 k.p.a., zażalenie na bezczynność Prezydenta [...]. Zażalenie to zostało przez Kolegium uznane za niezasadne (postanowienie nr [...] z [...] lutego 2015 r.).
W odpowiedzi na skargę Prezydent [...] wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
skarga jest niezasadna.
Stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369.) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie m.in. w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Jej podstawowym celem jest ochrona jednostki przed nieuzasadniona zwłoką organu w załatwieniu sprawy administracyjnej i doprowadzenie do wydania przez organ stosownego aktu. Zgodnie bowiem z art. 149 § 1 p.p.s.a. uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach wymienionych w komentowanym przepisie polega na zobowiązaniu organu administracji publicznej do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji albo dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. W takiej sytuacji jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a p.p.sa.), Może nadto - stosownie do art. 149 § 2 powołanej ustawy - orzec z urzędu lub na wniosek o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. lub przyznać od organu na rzecz skarżącej sumę pieniężna do wysokości polowy kwoty określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.
Sama zaś bezczynność organu zachodzi, gdy w prawnie określonym terminie organ będąc do tego zobowiązanym nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadzi postępowanie - ale mimo ustawowego obowiązku - nie kończy go wydaniem stosownego aktu. Aby można mówić o bezczynności organu w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. musi więc istnieć na dzień wnoszenia skargi zawisła przed organem i będąca w toku sprawa administracyjna, którą jest on zobligowany do załatwienia w przewidzianej w kodeksie postępowania administracyjnego lub przepisach szczególnych formie (decyzji, postanowienia, innego aktu z zakresu administracji publicznej dotyczącego uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa). W konsekwencji w sytuacji wniesienia skargi już po wydaniu przez organ aktu administracyjnego kończącego sprawę, w której rzekomo miał pozostawać on w zwłoce, względnie w inny formalny sposób zakończeniu przezeń procedowania sprawy inicjowanej podaniem, nie jest możliwe jej uwzględnienie.