Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Nowak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Przemysław Żmich Sędzia WSA Dariusz Pirogowicz po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi R. K. i P. K. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Ministra Inwestycji i Rozwoju w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji 1. stwierdza, że przewlekłe prowadzenie przez Ministra Inwestycji i Rozwoju postępowania w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Ministerstwa Budownictwa z dnia [...] grudnia 1950 r. nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] czerwca 1950 r. nr [...] miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 2. umarza postępowanie sądowe w zakresie zobowiązania organu do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Ministerstwa Budownictwa z dnia [...] grudnia 1950 r. nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] czerwca 1950 r. nr [...]; 3. oddala skargę w pozostałym zakresie; 4. zasądza od Ministra Inwestycji i Rozwoju na rzecz skarżących R. K. i P. K. solidarnie kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
R. K. i P. K. (dalej jako "skarżący") pismem z 16 listopada 2018 r. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na przewlekłe prowadzenie przez Ministra Inwestycji i Rozwoju postępowania w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Ministerstwa Budownictwa z [...] grudnia 1950 r. nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z [...] czerwca 1950 r. nr [...]. W uzasadnieniu skargi wskazali, że przedmiotowe postępowanie toczy się od 1997 r., zaś dopiero pismem z 25 maja 2016 r. organ zawiadomił strony postępowania o zgromadzeniu materiału dowodowego niezbędnego do wydania rozstrzygnięcia w sprawie i o przewidywanym terminie zakończenia postępowania do 31 lipca 2016 r. Mimo powyższego do dnia wniesienia skargi organ nie wydał decyzji, co stawia Państwo w niekorzystnym świetle i uniemożliwia skarżącym uzyskanie należnego im odszkodowania. W tej sytuacji skarżący wnieśli o zobowiązanie organu do wydania decyzji; przyznanie na ich rzecz sumy pieniężnej w wysokości po 15 000 zł oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i wskazał, że od daty otrzymania wniosku o wszczęcie postępowania, regularnie podejmował czynności zmierzające do zgromadzenia materiału dowodowego niezbędnego do wydania rozstrzygnięcia. Postanowieniem z [...] sierpnia 2012 r. zawieszono z urzędu niniejsze postępowanie do czasu złożenia do akt sprawy dokumentów potwierdzających następstwo prawne po zmarłych stronach. Postępowanie to zostało następnie podjęte postanowieniem z [...] grudnia 2014 r., zaś pismami z 25 maja 2016 r. i 1 lipca 2016 r. zawiadomiono strony o zebraniu materiału dowodowego niezbędnego do wydania decyzji. Następnie decyzją z [...] grudnia 2018 r. nr [...] odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Budownictwa z [...] grudnia 1950 r. oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z [...] czerwca 1950 r. Organ zauważył dalej, że postępowania dotyczące spraw rewindykacyjnych są postępowaniami skomplikowanymi, stan prawny nieruchomości jest złożony, a proces ustalania stron postępowania czasochłonny. Sprawy te rozpatrywane są ponadto według kolejności wpływu oraz stanu zgromadzonego materiału dowodowego, a także przy uwzględnieniu ciągłej fluktuacji kadr w Wydziale obsługującym sprawy i dużego obciążenia nimi referentów. Organ wskazał również, że wbrew twierdzeniom skarżących niniejsze postępowanie nie toczy się od 1997 r. (uprzednio toczące się postępowanie dotyczyło przyznania odszkodowania w związku z odmową przyznania własności czasowej do przedmiotowej nieruchomości), ale zainicjowane zostało wnioskiem z 18 lipca 2011 r. (data wpływu do organu) o stwierdzenie nieważności decyzji o odmowie przyznania prawa własności czasowej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Stosownie do art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), powoływanej dalej jako "P.p.s.a.", sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a P.p.s.a.).