Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Pirogowicz (spr.) Sędziowie: WSA Dorota Apostolidis WSA Bożena Marciniak Protokolant specjalista Ewelina Dębna po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi J. G. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Rozwoju w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia administracyjnego 1. umarza postępowanie sądowe w zakresie zobowiązania Ministra Infrastruktury i Rozwoju do rozpoznania wniosku z dnia [...] września 2003r. o stwierdzenie nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] grudnia 1958 r. nr [...]; 2. stwierdza, że bezczynność Ministra Infrastruktury i Rozwoju nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju na rzecz skarżącego J. G. kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Pismem z dnia 14 lipca 2014 r. J. G. wniósł do wojewódzkiego Sądu administracyjnego w Warszawie złożył skargę na bezczynność Ministra Infrastruktury i Rozwoju w przedmiocie rozpoznania wniosku z [...] września 2003 r. o stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. z [...] grudnia 1958 r. nr [...] o odmowie przyznania, w trybie art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279), prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] i [...], zapisanej w tabeli likwidacyjnej wsi [...] nr [...], nr hip. [...].
Zdaniem skarżącego organ pozostaje w bezczynności w rozpoznaniu tego wniosku w części, która dotyczy nieruchomości stanowiącej aktualnie własność Skarbu Państwa, w związku z czym domaga się zobowiązania Ministra Infrastruktury i Rozwoju do merytorycznego jego rozpoznania w terminie jednego miesiąca od daty doręczenia prawomocnego wyroku, stwierdzenia rażącego naruszenia prawa przez Ministra polegającego na nieuzasadnionym, przedłużającym się pozostawaniu organu w bezczynności oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych,
Skarżący podnosił, że w związku ze zwłoką w załatwieniu sprawy w dniu 16 lipca 2014 r. wystosował do organu wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, żądając niezwłocznego wydania w niej merytorycznego rozstrzygnięcia. Mimo to do dnia wniesienia skargi sprawa nie została załatwiona.
W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury i Rozwoju wniósł o jej oddalenie wyjaśniając, że na tak znaczny okres prowadzenia postępowania wpływ miała konieczność ustalenia w sprawie wszystkich następców prawnych byłego właściciela nieruchomości, czego konsekwencją był zawieszenie postępowania. Ponadto zawisła przed ni sprawa ma szczególnie złożony pod względem przedmiotowym jak i podmiotowym charakter, ponieważ nieruchomość której dotyczy kwestionowane orzeczenie Prezydium Rady Narodowej, składa się obecnie z wielu działek ewidencyjnych i dotyczy wielu użytkowników wieczystych, których właściwe ustalenie jest czasochłonne. Poza tym skuteczne doręczenie informacji o prowadzonym postępowaniu wymaga podejmowania przez referentów wielu czynności materialno-technicznych, a to wpływa na okres podejmowania czynności w innych sprawach. W trudnej zaś sytuacji kadrowej nie jest możliwe dochowanie terminów wynikających z kodeksu postępowania administracyjnego.
Na rozprawie w dniu 15 lutego 2014 r. pełnomocnik organ przedłożył odpis decyzji Ministra infrastruktury i Rozwoju z [...] grudnia 2014 r. nr [...], wydanej w sprawie, w której - zdaniem skarżącego - organ ten pozostawał w zwłoce.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, c następuje:
Skarga, mimo wydania decyzji w sprawie, jest zasadna, gdyż organ w toku rozpoznawania sprawy pozostawał w stanie bezczynności..
Ta zaś zachodzi zarówno wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ administracji publicznej nie podjął żadnych czynności w danej sprawie jak też w sytuacji, gdy wprawdzie prowadził on postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, czy innego aktu. Dla stwierdzenia bezczynności organu nie ma przy tym znaczenia fakt, z jakich powodów dany akt administracyjny nie został podjęty, a w szczególności, czy bezczynność ta została spowodowana zawinioną lub też niezawinioną opieszałością organu w jego podjęciu, ani stopień przekroczenia terminu załatwienia sprawy. Te okoliczności będą miały jedynie znaczenie przy ocenie charakteru stanu zwłoki, a więc czy przybrała ona postać rażącego naruszenia prawa. Jak wskazuje się przy tym w orzecznictwie sądów administracyjnych wydanie przez organ decyzji już po wniesieniu skargi w sprawie, w której pozostawał on w zwłoce, nie zwalania Sądu z obowiązku rozpoznania skargi wniesionej na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) - dalej: "p.p.s.a.", w zakresie orzekania w przedmiocie stwierdzenia czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1 zdanie drugie p.p.s.a.) oraz w zakresie wymierzenia organowi grzywny z tego tytułu (art. 149 § 2 p.p.s.a.). O uwzględnieniu skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania można mówić bowiem nie tylko wówczas, gdy sąd zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, o czym stanowi zdanie pierwsze art. 149 § 1 powołanej ustawy. Sąd zaś uwzględniając taką skargę zobligowany jest także do stwierdzenia, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, a stosownie do § 2 ww. artykułu w przypadku uwzględnienie skargi, może także orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny. W konsekwencji uwzględnieniem skargi, w rozumieniu art. 149 p.p.s.a,. jest również stwierdzenie, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz wymierzenie organowi grzywny (por. postanowienia NSA z 26.07.2012 r. sygn. akt II OSK 1360/12, z 18.09.2012 r. sygn. akt II OSK 1953/12, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). W sytuacji wydania przez organ merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie bezprzedmiotowe jest zatem, jedynie orzekanie o zobowiązaniu organu do wydania rozstrzygnięcia w sprawie (zostało ono bowiem już wydane) i z tego względu w tym zakresie sprawa sądowa podlegać musi umorzeniu na zasadzie określonej w art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a.